کلمه جو
صفحه اصلی

سوسن شریعتی

دانشنامه عمومی

سوسن شریعتی (زادهٔ ۱۳۴۱، پاریس) روزنامه نگار و پژوهشگر ایرانی است. او دومین فرزند علی شریعتی است. وی فارغ التحصیل رشتهٔ تاریخ از انستیتوی عالی مطالعات اجتماعی پاریس است. رساله دکترای او درباره نقش انتظار در تاریخ معاصر ایران است.
«آیا باید از اتوپیا اعاده حیثیت کرد؟»، کریستیان گودن، سوسن شریعتی (مترجم)، تهران: انتشارات قصیده سرا، ۱۳۸۳
«ققنوس عصیان» (تألیف گروهی با آثاری از سوسن شریعتی، علی رهنما، یرواند آبراهامیان و...)، تهران: انتشارات قصیده سرا، ۱۳۸۱
«شریعتی از نگاه سه نسل: گفتگو با محمدتقی شریعتی، سیدغلامرضا سعیدی، سوسن شریعتی و...»، میثم محمدی، تهران: انتشارات قلم نو، ۱۳۸۵
«دن کیشوت در شهر: مجموعه مقالات»، سوسن شریعتی، تهران: انتشارات رسش، ۱۳۸۸
«آخرین تصویر: آلبوم عکس های علی شریعتی»، سوسن شریعتی و مونا شریعتی (مقدمه)، تهران: موسسه بنیاد فرهنگی دکتر علی شریعتی، ۱۳۸۵
سوسن شریعتی در سال ۱۳۴۱ در پاریس به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در مشهد گذراند و در سال ۱۳۵۵ وارد دبیرستان خوارزمی تهران شد. در ۲۸ خرداد ۱۳۵۶ همراه با خواهرش، سارا شریعتی به لندن نزد پدرش رفت. فردای همان روز، پدرش درگذشت. پس از انقلاب، در خردادماه ۱۳۵۸ به ایران بازگشت. در سال ۱۳۵۹ از مدرسه خوارزمی دیپلم گرفت. در همان سال، در آموزش و پرورش استخدام شد و مدت کوتاهی را به معلمی گذراند. در بهار ۱۳۶۱، همراه با خواهرش به پاریس رفت. او در سال ۱۳۷۹ از انستیتوی عالی مطالعات اجتماعی پاریس در رشته تاریخ فارغ التحصیل شد و در سال ۱۳۸۰ به ایران بازگشت.

نقل قول ها

سوسن شریعتی (۱۳۴۱ / ۱۹۶۲م) روزنامه نگار و پژوهشگر ایرانی.
• «تجربهٔ عاشقانه نوعی نسبت میان من و دیگری است و من آزادی که دیگری را فرا می خوانم همچون شاهد تا بتوانم به یمن او خودم را بشناسم یا به تعبیری در تجربهٔ عاشقانه، سوژه با ابژه کردن خودش می خواهد سوژه بودن خودش را تجربه کند؛ چون تجربهٔ عاشقانه به تعبیری رفتن به سمت دیگری است برای شناخت و فهم آزادی و حدود خود.»• «آیا دیگر نمی خوانیم؛ اگر می خوانیم چگونه می خوانیم (که کتاب نیست)؛ چرا نمی خوانیم، چرا جور دیگری می خوانیم و نهایتاً این تغییر رفتار در برابر کتاب چه تبعاتی برای جامعه ای دارد که خود را در جستجو و امیدوار به تغییرات فرهنگی می داند؟ می شود بدون خواندن کتاب، تکانی داد و تکانی خورد؟»• «جامعه کتاب خوان، جامعه ای است که تاریخش را تصاحب کرده است، جامعه ای به ثبت رسیده، جامعه ای که قادر است خود را بخواند؛ زندگی بدون کتاب زندگی ای است بدون توان فاصله گیری. خواندن کتاب هم ساماندهی دنیایی درونی را (با برقراری نوعی گفت وگو میان خواننده و متن و نویسنده) موجب می شود و هم «پنجره ای است برای گریز». هم دعوتی است به خلوتی پرهیاهو و هم بفرمایی به بیرون از خود.»• «خواندن کتاب، نه تنها تن دادن است به رابطه و معاشرت بلکه به یمن فهم های گوناگون و تفسیرهایی که به دنبال می آورد، شبکه ای ارتباطی می سازد و بدین ترتیب خود را تکثیر می کند.»• «می توان گناه را به گردن کلماتی انداخت که دیگر شفابخش نیستند (تسکین دهنده، درمانگر و…)، نه راهی به درون باز می کنند و نه پنجره ای به بیرون اند. می توان مقصر را خواننده ای دانست که به کلمه بدبین شده است و به رسالتی که کتاب بر عهده خود می دانست دیگر اعتمادی ندارد؛ خواننده ای که واقعیت روزمره و در دسترس را جانشین افسون و افسانه کتاب ها کرده است؛ خواننده ای بی حافظه و بی تخیل که در جهان پرهیاهوی مصرف زدهِ درگیرِ معاش، خلوتی برایش باقی نمی ماند که بتواند با کتاب هم محضری کند؛ خواننده ای بی انگیزه که در سبد کالایش همه چیز هست جز کتاب. (دومین مصرف کننده لوازم آرایش در خاورمیانه)»• «با این همه این تحلیل ها در باب بحران کتاب بسا مبتنی بر درکی کلیشه ای و حسرت زده از کتاب و امر خواندن باشد؛ شبیه همان ترسی که در قرن ۱۶ صاحبان نسخ خطی با ورود صنعت چاپ داشتند: تغییر الگوی خواندن و دموکراتیزه شدن آن را به معنای مرگ فرهنگ گرفتن. گفته می شود نه خواندن محدود به کتاب است و نه تنها شکل تغییر و کسب شناخت، مشروط به خواندن آن است. دیکتاتوری کتاب (تنها مرجع مشروع خواندن)، به سر آمده است.»• «خواندن دیگر محدود به کتاب (در فرم سنتی اش) نیست. کتاب های دیجیتالی، اینترنتی، صوتی، روزنامه، مقاله، پژوهش های موردی و… خواندن را تجربه ای چندوجهی کرده است. کتاب دیگر تنها واحد کار فرهنگی و کسب و تولید شناخت نیست، به عبارتی دانش دیگر در انحصار کتاب نیست. این وضعیت طبیعتاً افت اقتدار کتاب و تغییر معنای نمادین آن را به دنبال داشته.»• «اما یک کار می شود کرد: خواننده غایب را انداخت به لجبازی! ممنوعش کرد. به این ترتیب شاید خوانده شوند… کتاب ها.»


کلمات دیگر: