رضی الدین نیشابوری

رضی الدین ابوجعفر محمد نیشابوری دانشمند، فقیه، عارف و شاعر در قرن ششم قمری بوده است. تخلص وی رهی است.
تاریخ بیهقی
تاریخ علمای نیشابور ص ۱۸۵
دیوان رضی الدّین نیشابوری، تصحیح ابوالفضل وزیرنژاد
لباب الالباب
مشاهیر نیشابور، ص ۱۳۹
مطلع الشمس
نام آوران فرهنگ ایران، ۳۱۶
(هفت اقلیم
صفا، ذبیح الله، «تاریخ ادبیات در ایران»، امیرکبیر، چاپ پنجم، ص ۲۹۰.
علامه تهرانی، «الذریعه الی تصانیف الشیعه»، بیروت جزء ۱۲، چاپ دوم، ص۱۴.
مجمع الفصحاء
«رضی الدین نیشابوری و سمرقند،» دربارهٔ زندگی و آثار رضی الدین نیشابوری از قهرمان سلیمانی
مورخان از ویژگی کلاس های درس وی، زیادی شاگردان نوشته اند.
رضی الدین در نیشابور متولد شد؛ سال ولادت و زادروزش مشخص نیست. دوران جوانی و تحصیل را در نیشابور گذارند. در شهرهای بخارا، بلخ، سمرقند و مدتی هم کاشان سکونت داشت. او در سال ۵۸۲ هـ قمری در بخارا با فخر رازی مناظره ای داشت است. رازی دربارهٔ رضی الدین و مناظراتش نوشته:
رضی الدین نیشابوری مردی راست اندیش و دور از هر کژی، اما دیرفهم است و می باید برای تحصیل کلام در موارد جزئی تامّل و تفّکر بسیار نماید، او به عدل و انصاف عشق می ورزد و خیلی دیر اشتباه می کند یا دچار تشویش می شود.

رضی الدّین نیشابوری ( ـ ۵۹۸ق)
شاعر و عارف ایرانی. در جوانی ساکن بلخ بود و سپس به سمرقند کوچید. هم روزگار قراخانیان و ستایشگر قلج ارسلان عثمان، از امرای سلسلۀ آل افراسیاب، و از شاگردان حسین بن احمد خطیبی، جد مولوی بلخی، بود. در اواخر عمر به تصوف و عرفان گرایید و از مریدان شیخ معین الدین حموی شد. شماری از محققان او را با رضی الدین خشاب یکی دانسته اند. از آثارش: دیوان اشعار در حدود ۴هزار بیت؛ مکارم الاخلاق به نثر که بدو منسوب است.

رضی الدین ابوجعفر محمد نیشابوری دانشمند، فقیه، عارف و شاعر ایرانی در قرن ششم هـ. ق. نویسندهٔ کتاب های «مکارم الاخلاق»، «روضة الوفاء»، «المحیط» و «الطریقة الرضویه».
•