زندگی جای دیگری است یک فیلم ایرانی به کارگردانی منوچهر هادی ساخته سال ۱۳۹۲ است.
wikiquote: رمانی از میلان کوندرا رمان نویس چک - فرانسوی است؛ که در سال ۱۹۶۹ چاپ شده است.
• «کیفیت زندگی شما را دو چیز تعیین می کند: کتاب هایی که می خوانید، و انسان هایی که ملاقات می کنید.»• «زندگی زاویه فقط در تولد تا مرگ خلاصه نمی شد؛ او عمرش را مثل کلاف دراز کثیفی که باز می شد زندگی نمی کرد. او بودنش را زندگی نمی کرد، بلکه آن را در خواب می دید؛ او در این زندگی - خواب، از خوابی به خواب دیگر می پرید، خواب می دید، در خواب خوابش می بردو یک خواب دیگر می دید؛ بطوری که خوابش مثل جعبه ای بود که در آن یک جعبه دیگر بود و در آخرین جعبه هم باز یک جعبه دیگر بود و در این یکی هم باز یکی دیگر و همین طور به ترتیب. مثلاً همین الان او خواب است و در آنِ واحد هم در خانه ای در پل شارل است و هم در کلبه ای در کوهستان؛ طنین این دو خواب مثل دو نت ارگ بود که مدت زیادی نگه داشته شده باشد؛ و اکنون به این دو نت، نت سومی هم اضافه می شود…»• «برای عاشق شدن، نباید یک شخصیت متفاوت را دوست داشت! برای عاشق شدن باید یک شخصیت عادی را متفاوت دوست داشت!»• «فکر می کنید گذشته برای این قابل تغییر نیست که دیگر گذشته و تمام شده؟ وای، نه. لباس گذشته از تافته ای هزار رنگ درست شده و هر بار که به طرفش برمیگردیم، آن را به رنگ دیگری می بینیم.»• «انقلاب و جوانی زوج خوبی را تشکیل می دهند. انقلاب به میانسالان چه وعده ای می تواند بدهد؟ به بعضی فلاکت وعده می دهد و به بعضی دیگر نعمت. اما این نعمات چندان نمی ارزند، چون به خزان زندگی مربوط می شوند، و به همراه مزایایشان، فعالیتی طاقت فرسا، فروپاشی عادات و رسوم و تردید به بار می آورند.»• «دانشمند پیر همچنان که این جوانان پرهیاهو را نگاه می کرد، ناگهان متوجه شد که در این سالن او تنها کسی است که از امتیاز آزادی برخوردار است، چون سالخورده است؛ فقط وقتی آدم سالخورده است می تواند هم نظریات این گله را نادیده بگیرد و هم نظریات جمع و آینده را. او با مرگِ نزدیکش تنهاست و مرگ نه چشم دارد و نه گوش؛ او احتیاجی ندارد که مورد پسند مرگ واقع شود؛ می تواند هرکاری که دوست دارد بکند و هر چه دلش می خواهد بگوید.»• «دخترک در آسمانِ پر ستارهٔ عشقهای او، همچون ستاره ای حقیر و گذرا محسوب می شد، اما حتی یک ستارهٔ کوچک هم، هنگامی که ناگهانی از جایش کنده شود، می تواند به طرز تاخوشایندی هماهنگی کائنات را برهم بزند.»• «ثانیه هایی که او در آن زندگی می کند، همچون ابدیت وسیع است؛ و این چند خانم و آقایی که او را نگاه می کنند، تماشاچیان این دنیا هستند! او یا با قدمهایی محکم و مردانه از این دنیا عبور خواهد کرد، یا سزاوار زندگی کردن نخواهد بود!»• «کلمات عادی برای این ساخته شده اند که به محض اینکه بر زبان آیند، از بین بروند، و بجز خدمت کردن در همان لحظهٔ برقراری ارتباط، هدف دیگری ندارند؛ تابع اشیا و چیزها هستند و فقط به آنها نام می بخشند؛ اما اینجا می بینیم که این کلمات، به خودی خود، چیزی شده بودند و تابع هیچ چیز نبودند؛ برای یک گفتگوی فوری و یک انهدام سریع به وجود نیامده بودند؛ بلکه دوام و بقا داشتند.»• «ناگهان چشم های نقاش برق زد؛ قلم مویی برداشت، آن را در رنگ سیاه فرو برد، سر مامان را با ملایمت چرخاند و دو خط مایل روی صورتش کشید و در حالی که می خندید گفت: "من تو را خط زدم! من اثر خداوند را خراب کردم!"»• «اینکه دنیا آزاد نیست، به اندازهٔ اینکه آدم ها آزادی شان را فراموش کرده اند بد نیست.»• «این آن عشقی نبود که مامان از مدت ها پیش رؤیای آن را داشت، یعنی دیدن عشق در چشم ها؛ این عشقی غیرمنتظره بود که از پشت، پس گردنش را گرفته بود.»• «صدای تیری بلند شد. لرمانتوف دست بر قلبش گذاشت و یارومیل به بتون یخ زده بالکن افتاد. آه بوئم من، چقدر راحت می توانی عظمت شلیک گلوله ای را به نمایش مسخره یک اردنگی تبدیل کنی! مع الوصف آیا ما باید یارومیل را به خاطر اینکه چیزی بیش از صورتک لرمانتوف نیست مسخره کنیم؟ … آیا خود آندره برتون هم تقلیدی از یک چیز اصیل نبوده است، چیزی که می خواست به آن شبیه باشد؟ آیا مضحکه شدن سرنوشت ابدی آدم ها نیست؟»• «آدم تا وقتی بزرگ نشده، تا مدتها در آرزوی یگانگی و امنیت دنیایی است که در درون مادرش به حد کمال به او اعطا شده؛ و وقتی در مقابل دنیای بزرگسالان - دنیای نسبیت - قرار می گیرد، دچار اضطراب (یا خشم) می شود، دنیایی که او در آن همچون قطره ای است در اقیانوس بیگانه.»• «شعر سرزمینی است که در آن هر گفته ای تبدیل به واقعیت می شود. شاعر دیروز گفته است: زندگی همچون گریه ای بیهوده است؛ و امروز می گوید: زندگی چون خنده شاد است، و هر بار درست گفته است. امروز می گوید: همه چیز پایان می پذیرد و در سکوت غرق می شود، فردا خواهد گفت: چیزی پایان نمی یابد، همه چیز طنینی جاودانه دارد، و هر دو درست است. شاعر نیازی به اثبات هیچ چیز ندارد؛ تنها دلیلش، شدت احساسات اوست.»• «فکر می کنید گذشته برای این قابل تغییر نیست که دیگر گذشته و تمام شده؟ وای، نه. لباس گذشته از تافته ای هزار رنگ درست شده و هر بار که به طرفش بر می گردیم، آن را به رنگ دیگری می بینیم.»• «او بودنش را زندگی نمی کرد، بلکه آن را در خواب می دید؛ او در این زندگی - خواب، از خوابی به خوابی دیگر می پرید؛ خواب می دید، در خواب خوابش می برد و یک خواب دیگر می دید؛ بطوری که خوابش مثل جعبه ای بود که در آن یک جعبه دیگر بود و در آخرین جعبه هم باز یک جعبه دیگر بود و در این یکی هم باز یکی دیگر و همین طور به ترتیب.»• «اشک ها برای او جوهری بود که وقتی آدم نمی خواهد به انسان بودن اکتفا کند، در آن حل می شود و میل دارد از حدود طبیعی خودش فراتر رود؛ به نظرش می رسید که انسان، با جاری شدن اشک، از حد و مرزهای طبیعت مادی اش فرار می کند، به دوردستها می پیوندد و بی کران می شود.»• «همان طور که زندگی شما با شغل و ازدواجی که انتخاب کرده اید، مشخص شده، این رمان هم با چشم اندازی محدود شده که ما دریچه دیدمان را در آن، طوری قرار داده ایم که از آنجا فقط می توانیم یارومیل و مادرش را ببینیم. چرا که می بینیم سایر شخصیت ها فقط در حضور این دو قهرمان ظاهر می شوند. ما دیدگاهمان را همان طور انتخاب کرده ایم که شما سرنوشتتان را، و انتخاب ما هم - مثل انتخاب شما، غیرقابل تغییر است. اما هر یک از ما از این متأسف است که نمی تواند بجز این تنها و یگانه وجودش، زندگی دیگری داشته باشد؛ شما هم دلتان می خواهد تمام احتمالات انجام نگرفته خود را زندگی کنید، تمام زندگیهای ممکن را. به همین خاطر است که ما مدام در آرزوی دیدگاه های ممکن دیگری که ساخته نشده اند، هستیم. اگر آدمی به هیچ طریقی نمی تواند از زندگی اش خارج شود، در عوض رمان به مراتب آزادتر است.»
