رضا براهنی

رضا براهنی (زاده ۱۳۱۴ در تبریز) نویسنده چپگرا، شاعر و ناقد ادبی ایرانی است. او عضو کانون نویسندگان ایران و یکی از چهره هایی است که در سال های ۱۳۴۵ تا ۱۳۴۷ برای تشکیل کانون نویسندگان ایران با جلال آل احمد همکاری داشت. او همچنین رئیس سابق انجمن قلم کانادا است. آثار او به زبان های مختلف از جمله انگلیسی، سوئدی و فرانسوی ترجمه شده است.
آهوان باغ (۱۳۴۱)
جنگل و شهر (۱۳۴۳)
شبی از نیمروز(۱۳۴۴)
مصیبتی زیر آفتاب(۱۳۴۹)
گل بر گسترده ماه(۱۳۴۹)
ظل الله(۱۳۵۸)
نقاب ها و بندها (انگلیسی)(۱۳۵۶)
غم های بزرگ(۱۳۶۳)
بیا کنار پنجره(۱۳۶۷)
خطاب به پروانه ها و چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم؟
اسماعیل(۱۳۶۶)
رضا براهنی در ۲۱ آذر ۱۳۱۴ خورشیدی در تبریز به دنیا آمد. خانواده اش زندگی فقیرانه ای داشتند و وی در ضمن آموزش های دبستانی و دبیرستانی به ناگزیر کار می کرد. در ۲۲ سالگی از دانشگاه تبریز لیسانس زبان و ادبیات انگلیسی گرفت، سپس به ترکیه رفت و پس از دریافت درجهٔ دکتری در رشتهٔ خود به ایران بازگشت و در دانشگاه به تدریس مشغول شد.
وی همچنین تا زمان حضور در ایران چند دوره کارگاه نقد، شعر و قصه نویسی برگزار کرد که از مشهورترین شاگردان او در آن کارگاه ها می توان به شیوا ارسطویی، هوشیار انصاری فر، شمس آقاجانی، روزبه حسینی، عباس حبیبی بدرآبادی، مهسا محبعلی، سیدعلیرضا میرعلینقی، فرخنده حاجی زاده، ناهید توسلی، ایرنا محی الدین بناب، رؤیا تفتی، رزا جمالی، احمد نادعلی، رضا شمسی، علی ربیعی وزیری، پیمان سلطانی و… اشاره کرد که باعث شکل گیری یک جریان در دههٔ هفتاد شمسی شدند.
در سال ۱۳۵۱ خورشیدی به آمریکا رفت تا به افشاگری علیه حکومت شاه و تدریس بپردازد. در سال ۱۳۵۳ خورشیدی، بار دیگر به آمریکا رفت در سال ۱۳۵۶ جایزهٔ بهترین روزنامه نگار حقوق انسانی را گرفت. او مدتی را در زندان ساواک گذراند و روایت های او از زندان های ساواک جنجال برانگیز شد. کتاب ظل الله حاوی مقدمه ای مفصل دربارهٔ ادبیات انقلابی و تجددخواهانه و اشعار زندان است.

رضا براهنی (۱۳۱۴ /۱۹۳۵م) نویسنده، شاعر، استاد دانشگاه و ناقدِ ادبی ایرانی.
• «یک نفر می تواند تحت تاثیر دو هزار کتاب، یک کتاب خوب و درجه یک بنویسد. به نظر من مغتنم است. یک نفر می تواند پشت سر هم فلسفه ببافد. قابل درک است و بلامانع؛ ولی قرائت بومی، قرائتی است از نوعی دیگر و در مرکز آن تاثیرپذیری نوعی به قصد و در جهت روایت تاثیرگذاری است. «غربزدگی» و «خدمت و خیانت روشنفکران» هر دو اشکال دارند، اما یک تفکر هم دارند و هر دو روایت آن تفکراند.»• «مردم عزیز، نجیب و انسان دوست ما که قرن ها تحت فشار خودکامگی چون شاهان پهلوی زیسته، سروش آزادی را از زبان آن حضرت شنیده و با افشاندن خون خود و نثار جان های عزیز خود بدان سروش پاسخ مثبت داده اند.»• «انقلاب ایران از کلمات ساده، سنجیده، قابل فهم، رسا، انسانی، هوشیارانه آن ملهم و قوی شده، بالیده و سرانجام به جنگلی از درختان تناور تبدیل شده که دیگر نه تبر قشون شاه می تواند بزند و بیندازدش و نه قورخانه بزرگ ترین قدرت تاریخ یعنی امریکا می تواند بسوزاند و خاکسترش کند.»• «هیچ زبانی نباید با زبان قرآن و هیچ کتابی نباید با خود قرآن مقایسه شود و به صراحت می گویم که از نظر خود من، قرآن یکی از تاثیرگذارترین کتاب ها بر میلیون ها انسان در سراسر گیتی بوده و بر ادبیات جهان، به ویژه ادبیات عرب و ترک و فارس و ده ها جا و زبان دیگر تاثیر گذاشته و در این هم تردیدی نیست.»• «چرا یادگیری زبان های مادری و اشاعهٔ آن ها را جز در مورد زبان فارسی، خیانت به کشور، به سرزمین آبا و اجدادی همهٔ آدم ها می شمارید؟»