سوزانا تامارو

سوزانا تامارو (به ایتالیایی: Susanna Tamaro) (زاده ۱۲ دسامبر ۱۹۵۷) نویسنده و فیلم ساز ایتالیایی است.
• «هر یک از ما نخی را به دست داریم که اگر آن را دنبال کنیم به ستاره ای می رسیم. هر یک از ما در آسمان صاحب ستاره ای هستیم که اقبال ما بستگی به آن دارد، یک ستارهٔ بادبادکی، باید یاد بگیریم که آن را دنبال کنیم و نخ آن را گم نکنیم، در غیر این صورت، همه چیز را از دست داده ایم، آن وقت سر نخ را پیدا نمی کنیم و همه چیز به صورت یک کلاف ستاره ای درهم می شود. اما از من بپذیر، اگر تو ستاره ات را دنبال نکنی، اگر نخ آن از دستت رها شود، دیر یا زود ستاره ات با ستاره های دیگر کلاف می شود و کسی هم قادر به باز کردن آن کلاف نیست.» -> دل به من بسپار
• «باد به هر سو که بخواهد می وزد؛ می توان آن را حس کرد، اما نمی توان گفت از کجا آمده و به کجا می رود.»• «شاید شرط عقل این باشد که آدم هیچ چیز نپرسد. اما من عاقل نیستم، هیچ وقت هم نبوده ام. عنصر وجود من کوارتز نیست، بلکه جیوه است، ماده ای بی ثبات، سیال و تب دار، نقره درخشانی که حرکت دائمی برایش مقدر شده و همواره در بی نظمی است. شاید خدا آنقدرها هم مهربان نباشد و یا شاید مهربان اما کمی سر به هوا باشد؛ شاید یک روز حالش خوش نبوده و در همان روز شیطان را آفریده است، شیطان را و مرگ را.»• «پدرم به قدری خودش را کامل می دانست که نمی توانست حتی یک درصد هم تصور کند که من ممکن است چیزی کمتر از فتوکپی او بشوم. او نهایت بود و من باید مشابه آن نهایت می بودم. این تناقض وحشتناکی است. بشر بیش از هر چیز از تفاوت ها وحشت دارد. با این وجود مدام فرزندانی به دنیا می آورد که به قدرت روزگار همیشه متفاوت اند. به این ترتیب انسان زندگی را به کام خویش زهر می کند.»• «دیگر دریافته بودم که در خانه ما بمبی کار گذاشته شده که هنوز منفجر نشده است و در زیر ذرات بی شمار مدفون است. آن ذرات حرفهای ناگفته بودند. غبارِ قابل انفجار خشک و خنک بود و مکانیزمش طوری بود که مانند ساعت منظم کار می کرد. هسته واقعی خانه ما همان بمب بود، چیزی که آن روز ما را به هم پیوند می داد و شاید روزی منفجرمان می کرد.»• «مادرم گفت: نور خورشید مثل طلا می ماند؛ و بی درنگ پرسید: والتر، تو خوشبختی؟ در جوابش گفتم: هنوز به این مزخرفات اعتقاد داری؟ خوشبختی اصلاً وجود ندارد.»• «تخم شبدر هشتاد سال خاصیت حیاتی اش را حفظ می کند؛ پیشامدهای زندگی نیز همین طورند؛ حتی اگر آنها را زیر نقاب بی تفاوتی بپوشانیم، اگر بخواهیم با دمیدن فوتی به دوردست ها روانه شان کنیم، باز هم همان جا ثابت می مانند. بذرهایی هستند که دیر یا زود می رویند.»• «در دکه ای واقع در یکی از محله های قدیمی شهر، کتاب شعری پیدا کردم. اشعار هولدرلین بود. تا آن هنگام بجز شعرهای کسل کننده ای که بالاجبار در مدرسه خوانده بودیم، هیچ شعری نخوانده بودم. اما باز کردن آن کتاب برایم هیجانی مطلق بود. در آن کتاب چیزهایی وجود داشت که من هم تجربه کرده بودم، چیزهایی مثل دلتنگی، درد، پاییز، احساس ناپایداری چیزها. یکباره حس کردم دیگر تنها نیستم. میان ایمان و بی ایمانی حد وسطی هم وجود داشت، رخنه ای که چشم های ناآرام در آن سکنی می گزیدند. حقیقت وجود داشت، در چنگم بود. دیگران هم اگر چشمهایشان را می گشودند می توانستند آن را در اختیار داشته باشند. آن جملات از لحظه ای که متولد شدم در انتظارم بودند.»• «برای آدم های حساس غالباً اتفاق عجیبی می افتد: هر چه بزرگتر می شوند ظالمتر می شوند. جسم قوانین خاص خودش را دارد و این هم جزئی از قوانین جسم است. وقتی چیزی قدرت و توانایی جسم را تحلیل می برد، پادتن ها بلافاصله دست به کار می شوند.»• «شعر و دیوانگی مانند دو روی یک برگ اند. یکی روزنه هایی دارد و به بالا، سمت خورشید، نظر دارد و دیگری به سمت پایین دی اکسید کربن پس می دهد.»• «اصلاً چرا حقیقتش را نگویم؟ من به کسانی که عقیده مشخصی در زندگی داشتند حسادت می کردم، کسانی که چتر به دست به دنیا می آیند. باران، برف و تگرگ می بارد و این آدم ها همواره در امان اند. حتی وقتی هوا آفتابی است باز هم چترشان را ول نمی کنند.»• «کلمات به خودی خود آزاردهنده نیستند بلکه تزویری که پشت آنهاست آزاردهنده است.»• «دیگر برایم کاملاً روشن بود که بخش عمده بدبختی انسان به نادرستی راهش بستگی دارد. اگر هنگام راه رفتن کفش آدم خیلی تنگ یا گشاد باشد، پس از طی چند کیلومتر، زمین و زمان را به باد فحش و ناسزا می گیرد. اما آنچه از درکش عاجز بودم این بود که چرا آدم ها از همان اول کفشی مناسب پایشان نمی کنند.»• «هیچ کس دوست ندارد با تنهایی مطلق و وحشتناکِ زندگی بشر رو در رو شود. برای پنهان کردن این تنهایی، انسان از لحظه تولد تا دَم مرگ در تب و تاب است.»• «حساسیت بیش از اندازه برگه عبور نیست، بلکه یک دام است. چندان زود متوجه این قضیه نمی شوی. سال های اول همه به خاطر آن تحسینت می کنند و مدتی بعد به یک معضل تبدیل می شود. بتدریج اطرافیانت می فهمند که حساسیت به جای موهبت یک نکبت است. دنیا پر است از گرگها، کفتارها و ضربات آرنج. تو خرگوشی نرم و نازک هستی و هیچ شانسی برای پیشروی نداری. از این رو در یک چشم به هم زدن همه چیز عوض می شود. از آنجا که همانند سایرین نیستی، تنها با خشم و آزارشان مواجه می شوی. از این کشتار عظیم خرگوشها، تنها آنهایی زنده می مانند که بتوانند یک کار استثنایی انجام بدهند. سایرین همگی با داس عادی بودن درو می شوند.»• «دو راه برای خارج شدن از حد متوسط وجود دارد: یکی هنر و دیگری عمل. این دو به هم وابسته اند اما عمل از هنر برتر است.»• «بودن در کنار کتابها مثل قرار گرفتن در یک میدان مغناطیسی بود. وقتی صفحه اول را باز می کردم، انگار به دنیای دیگری پا گذاشته ام. دیگر خودم نبودم بلکه گویی یک حیوان وحشی شده بودم، یا یک کاوشگر سنگهای قیمتی. گرسنه بودم، طلا و الماس می خواستم. غالباً پیشروی ام در میان صفحات کتاب مثل گذر از دل صحرا بود؛ تنها شن بود و نور خیره کننده خورشید. می رفتم و می رفتم بی آنکه چیزی پیدا کنم. گویی واژه ها رسوب لاشه یا سنگ بودند؛ جلو راهم را می گرفتند و اجازه نمی دادند به درونشان نفوذ کنم. اما بعد ناگهان هنگامی که تقریباً ناامید شده بودم، معجزه ای به وقوع می پیوست: من و صفحه کتاب همچون تار واحدی می شدیم که در یک آلت موسیقی به ارتعاش در می آید. آن گاه دیگر زمان و مکان را از یاد می بردم و حتی اگر کتابخانه آتش هم می گرفت متوجه نمی شدم. دیگر تنها نبودم؛ پرنس میشکن و دُن کیشوت، کاپیتان اُچپ و پرنس آندرهٔ همراهم بودند؛ مارلو، راسکولنیکف و دیوید کاپرفیلد همگی آنجا بودند…»• «جلو یک درخت پرابهت ایستادم. از خودم پرسیدم: "چند وقت است که به یک درخت نگاه نکرده ای؟" و تماشایش کردم و دیگر هیچ نگفتم»• «گویا اصلی وجود دارد که به موجب آن یک چیز بسیار کوچک و غیرقابل رویت، مثل یک ارتعاش، می تواند ساختمان های عظیم را منهدم کند. برای مثال، اگر تعدادی سرباز در آنِ واحد پای بر زمین بکوبند، ظرف مدت کمتر از یک ثانیه می توانند پلی را ویران سازند. این اصل تنها برای پلها و طاقها نیست، بلکه چیزهای بی شمار دیگری را نیز شامل می شود و حتی در مورد قلب آدم ها و سدهای مرتفعی که برای حفاظت از آنها ایجاد می شود نیز صدق می کند.»• «احساس می کردم باغبانی هستم که خرابکارها شبانه گلخانه اش را ویران کرده اند. همه جا پر بود از قلوه سنگ، خرده شیشه، گلدانِ واژگون شده و شکسته و گیاهان کنده شده. مشکل می شد تصور کرد که قبلاً در آن میانه گلهایی روییده باشند. شاید هم از وجودشان باخبر بودم، و خود من بودم که روزگاری دور بذرشان را پاشیده بودم. اکنون باید آستینها را بالا می زدم، پس مانده ها را جمع می کردم، گلدانها را دوباره پر می کردم، به زمین کود و آب می دادم. بعد با شکیبایی منتظر می ماندم به امید اینکه «خورشید» زود بدمد.»• «می توانستم خودم را با چیز تازه ای سرگرم کنم؛ دنبال شغل بگردم، در دانشکده ای نام نویسی کنم، تجربه ای از یک عشق را به دست آورم، ولی تنها با یک دست، یک چشم و تنها با نیمی از قلبم. در واقع می دانستم که انتخابی در کار نیست؛ مثل فرار بود، نوعی طفره رفتن، مثل ظرف جوشانی که بخواهی روی آن سرپوش بگذاری. نیمی از من در آنجا می ماند تا تظاهر کند که همه چیز خوب است و نیمی دیگر بی هدف پا به سفر می گذاشت، در هر گودالی فرومی رفتم، پا به هر ظلمتی می گذاشتم، در مقابل هر در بسته ای فروتنانه و ساده لوحانه در انتظار می ماندم، مثل سگی که در انتظار اربابی ناشناس معطل مانده باشد. دلم نور می خواست، شکوه می خواست. می خواستم کشف کنم که آیا حقیقتی وجود دارد؟ حقیقتی که همه چیز به آن وابسته است؟»

wikiquote: سوزانا_تامارو

دانشنامه عمومی

نقل قول ها