روح انگیز شریفیان

روح انگیز شریفیان نویسنده معاصر ایرانی، متولد سال ۱۳۲۰ در تهران است. تحصیلات دانشگاهی خود را در رشتهٔ تعلیم و تربیت در اتریش طی کرده است و اکنون سال هاست که در لندن اقامت دارد.
آخرین رؤیا (۱۳۹۵)، تهران: نشر آگه.
دست های بسته (۱۳۷۰)
چه کسی باور می کند، رستم (۱۳۸۲) (رمان) چاپ انتشارات مروارید، چاپ اول اسفند ۱۳۸۲، چاپ نهم آذر ۱۳۹۰
روزی که هزاربار عاشق شدم (۱۳۸۴) (مجموعه داستان) چاپ انتشارات مروارید، چاپ اول تیرماه ۱۳۸۴، چاپ پنجم ۱۳۹۰
کارت پستال (۱۳۸۷) چاپ انتشارات مروارید
خدای من، خدای من (پاییز ۱۳۸۹): این رمان هنوز از وزارت ارشاد اجازه چاپ نگرفته است.
نخستین رمان روح انگیز شریفیان چه کسی باور می کند، رستم، چاپ سال ۱۳۸۲ جایزه ادبی گلشیری برای بهترین رمان سال را از آن خود کرد.
روح انگیز شریفیان دربارهٔ خود اینطور می گوید:
مادرم می گفت که چرا اینقدر دروغ سر هم می کنم. اگر عکسی از نوجوانی ام ببینید همیشه کتابی زیر بغل دارم و همیشه سرم تو کتاب است. پدرم نگرانم بود که زیادی کتاب می خوانم و از درس بازمی مانم. از درس بازنماندم. سال ششم دبیرستان بودم، برای کنکور درس می خواندم، درکنسرواتوار تهران پیانو می زدم، کلاس زبان آلمانی می رفتم و همچنان کتاب می خواندم.

روح انگیز شریفیان (زادهٔ ۱۳۲۰ در تهران) نویسنده ایرانی است.
• «بزرگترها هیچ گاه نمی دانند چه چیزی برای بچه ها مهم و حیاتی است، مخصوصاً بچه هایی که نه پدر داشته باشند نه مادر.»• «یک مرد می تواند بی آن که عقیده ای در موردی ابراز کند، تو را از کاری که در پیش داری منصرف کند.»• «سخت ترین نوع زندگی، زندگی در ظاهر چنان آراسته ای است که حتی خودت هم ندانی از چه چیز می توانی ناراضی باشی.»• «با مرور زمان آدم جراتش را از دست می دهد. آن کسی که روزی خدا را بنده نبود دیگر خودش را هم نمی شناسد. بدتر از همه این است که طوری به این چشم پوشی عادت می کنی که خودت هم نمی فهمی چطور در دام افتاده ای. یک روز چشم باز می کنیم و می بینیم برای هر چیزی دیر شده.»• «اعتماد مانند سلامتی است از دست که رفت دیگر به زحمت بازمی گردد.»• «دردناک تر این که مجبوری به زندگی ادامه دهی در حالی که می دانی هیچ چیز مطلقاً هیچ چیز تو را پای بند نمی کند.»• «رفتن آدم ها چه قدر سخت است. تا آخرین لحظه هم باور نمی کنی که داری از دستشان می دهی.»• «دیدن ناتوانی کسی که روزی برایمان مثل قهرمان بود، دردناک ترین حادثه زندگی است.»• «نمی توانم درک کنم که چطور انسان زمانی کسی را بیشتر از جانش دوست داشته باشد و نتواند بدون او زندگی و خوشبختی را باور کند. بعد روزی به زحمت بتواند آن همه شیفتگی را به یاد بیاورد.»• «با خود فکر می کرد که اگر می توانست جلوی گذشتن روزی از روزهای زندگی اش را بگیرد، چه روزی را ممکن بود برای این توقف انتخاب کند؟»• «هنگامی که می خواهیم جایی را ترک کنیم، همهٔ کسانی که در آن جا می شناختیم به یادمان می آیند.»• «عشقشان به یکدیگر و اعتقادشان به این که زندگی فقط با قانون یک نفر آغاز و پایان نمی گیرد، دلیل دوام زندگی مشترکشان بود.»• «زندگی مثل یک استکان چای است. به ندرت پیش می آید که هم رنگش درست باشد، هم طعمش و هم داغیش. اما هیچ لذتی با آن برابر نیست.»• «اگر می خواهی دیگران به کاری که می کنی ارزش بگذارند، اول خودت باید برای آن ارزش قائل باشی. این از خود کار هم مهم تر است.»• «رفتن سحر همهٔ اولین ها را به یادش می آورد. اولین هایی که هر یک را جایی، جا گذاشته بود. اولین روز مدرسه، اولین دوست، اولین عشق، اولین اشک، اولین بوسه، اولین بچه، اولین خانه و اولین مرگ.»• «رفتن سحر غیرمنتظره نبود، تکان دهنده بود. نمی فهمید، هنوز و هیچ گاه. نمی دانست هرگز می تواند آن را قبول کند.»• «هیچ چیز عوض نمی شود. هیچ چیز فراموش نمی شود. آدم تصور می کند، خیال می کند، آرزو می کند که گذشت زمان دردها را کم کند و چیزی عوض شود، اما واقعیت این است که هیچ چیز فراموش نمی شود. به جاهای دور ذهن رانده می شود اما مثل خاری که پای آدم را بزند، حسش می کنی.»• «حاضرم به همهٔ دین های جهان ایمان بیاورم. حاضرم دعا کنم، دعا کنم … اگر راهی، راه رهایی در آن باشد. اگر قطره ای از آنچه را از دست داده ایم به ما بازگرداند…»• «طناب انتقام و نفرت بی سر و ته است، باید جایی پاره اش کرد.»• «فکر می کنی کارهای هنرمندان را چه تعداد از مردم می شناسند یا به آن توجه می کنند؟ هنرمندان فقط برای یکدیگر و در دنیای یکدیگر واقعیت دارند. تعداد آن هایی که صدایشان از دایرهٔ اطرافشان می گذرد، آن قدر کم است که اگر فکرش را بکنی می توانی به راحتی از هر چه هنر است چشم بپوشی. این که ما فکر می کنیم دنیا را هنر می چرخاند و متعادل می کند فقط برای دل خودمان است.»• «محکوم کردن و رد کردن خیلی آسان تر از پذیرفتن است.»• «آدم پس از مدتی به خودش عادت می کند و تصور می کند رفتارش کاملاً منطقی و عاقلانه است.»• «فرمول ریاضی روی کاغذ است. می شود آن را کشید و تجزیه و تحلیل کرد، در حالی که انسان دائماً در حال تغییر و تحول است. به نظر می آید که زمان همیشه حلال مشکلات نیست.»• «دو دوتا چهارتا در هر کشوری متفاوت است. آن چیزی را که در این جا در چهارچوب دودوتا چهارتا پیدا می کنی در جای دیگر جواب نمی دهد.»• «تاریخ مثل نفس انسان است. مثل قلب است. در حال تپش و در حال تکرار.»• «دو نفر اگر کنار هم باشند و رنج هایشان را تقسیم کنند، بار آن بسیار سبک خواهد شد. اما در تنهایی، آدم خودش تجزیه و تحلیل می کند، دنیای خاص خود می سازد، دنیایی منحصر به فرد و بسته. دور آن را دیواری می کشد، دیواری از تنهایی و انزوا. کم کم یک پردهٔ سکوت روی دیوار و سپس روی خود آدم را می پوشاند. خودت می شوی مشاور روانی خودت.»• «برای زنده بودن و طاقت آوردن فقط یک راه وجود داشت، فراموش کردن. دست کم فراموش کردن بخشی از نابسامانی ها.»• «زندگی را همان طور که بود قبول کرده بود. نه پشیمانی نسبت به دیروز نه ترسی از فردا.»• «درد حس زمانی ندارد. اگر چیزی یک وقتی رنج آور بود، حالا هم هست. فقط به آن عادت می کنی.»• «من به جز شماها و این زندگی کوچکم، چیز دیگری نمی خواهم. من به آنچه نمی شناسم و نمی بینم دل نمی بندم.»• «زبان مادری در ذهن آدم طوری نقش می بندد که هرگز فراموش نمی شود. مگر خودخواسته.»• «خیلی طول می کشد تا آدم ببیند، رفتارها و عقیده های اشتباه و باور نکردنی و تباه کننده، زمان که برشان می گذرد، خنده دار می شوند.»• «آن وقت نمی دانستم که رویاهای آدم واقعیت پیدا نمی کنند، خیلی طول کشید که آن را بفهمم، باور کنم ف حس کنم.»• «همیشه یک چیزهایی در لا به لای زندگی روزمره از دست می رود.»• «بعضی از رنج ها انسان را می شکند.»• «مهاجرت همیشه روزی و از جایی شروع می شود اما تمام نمی شود.»• «آن زندگی برای آشنا شیرین و پربها بود و بعد باری شد سنگین روی شانه هایم که هر روز هر روز حمل اش می کردم، همیشه…»• «از آن روز دیگر هیچ صبحی مانند صبح های عادی نشد. دیگر هیچ روزی مانند روزهای پیش از آن نشد.»• «قضاوت کار ساده ای نیست. منصف بودن از آن هم سخت تر است.»• «باهوش بودن امتیاز نیست. هوش همیشه خوشبختی نمی آورد. برای ما که نیاورد.»• «آدم که جوان است خیلی دیوانگی ها ممکن است بکند اما این دیوانگی ها نمی تواند همیشه ادامه پیدا کند.»• «آدم وقتی که دیگر جوان نیست دیگر شهامت جوانی را هم ندارد.»• «مادر بودن مثل جاده یک طرفه است یک طرفه و بی انتها.»• «شجاعت همه این نیست که آدمها را همان طور که هستند ببینی، شجاعت واقعی انست که آنها را ببینی و اهمیت ندهی و راه خودت را بروی.»• «آدم های تنها برای این کنار پنجره می نشینند که راحت تر می توانند از تنهایی خود فرار کنند. آدم می تواند خودش را به تماشای بیرون مشغول کند و وانمود کند کوچکترین دغدغه ای از تنهایی اش ندارد.»