زنده باد زاپاتا! یا زنده باد ساپاتا! (به اسپانیایی: Viva Zapata)، فیلمی سرگذشت نامه ای - داستانی محصول سال ۱۹۵۲، به کارگردانی الیا کازان است. فیلمنامه این فیلم توسط جان استاین بک، نویسنده مشهور آمریکایی و بر اساس کتاب ساپاتای شکست ناپذیر اثر اجکامب پینچون نوشته شده بود، هرچند که واقعیت شکست ناپذیری ساپاتا که در عنوان کتاب مورد تأکید قرار داشت، در عنوان فیلم چندان معتبر شمرده نشده بود.
آنتونی کویین برنده جایزه اسکار سال ۱۹۵۲ به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.
این فیلم روایتی آمیخته به افسانه از زندگی انقلابی مشهور مکزیکی امیلیانو ساپاتا را به تصویر می کشید و ماجرای صعود او از یک زندگی دهقانی به عرصهٔ قدرت در اوایل دههٔ ۱۹۰۰ میلادی و همین طور ماجرای مرگ او را بازگو می نمود. برای آن که به این فیلم در حد ممکن حس و حال واقعی و معتبر داده شود، الیا کازان و تهیه کننده فیلم، یعنی داریل. اف. زانوک تعداد زیادی از عکس هایی را که در طول سال های انقلاب گرفته شده بود، مورد مطالعه و بررسی دقیق قرار دادند. اغلب این عکسها در مدت زمان بین سال های ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۹ گرفته شده بودند، یعنی زمانی که ساپاتا رهبری مبارزات مردم را برای بازگرداندن زمینهایشان که در طول دیکتاتوری پورفیریو دیاس از آن ها گرفته شده بود، بر عهده داشت. در این زمینه کازان به خصوص تحت تأثیر مجموعه ای از عکسهای آگوستین کازازولا قرار گرفت و تلاش نمود تا الگوی تصویری و سبک بصری موجود در این عکسها را در فیلم خود تکثیر و بازسازی نماید. کازان همچنین اذعان کرده است که در ساخت این فیلم، تحت نفوذ و تأثیر سبک روبرتو روسلینی در فیلم پایزان(پایزا) او، قرار داشته است. نقش آفرینی مارلن براندو و آنتونی کوئین در جذاب بودن آن بسیار تأثیرگذار بوده است.
ساپاتا (مارلون براندو) به عنوان عضوی از هیئت فرستادگان مردم و به اتفاق سایر اعضای هیئت نزد رئیس جمهور پورفیریو دیاز (فای روپه) آمده اند تا ضمن شکایت به رئیس جمهور، اطلاعات مربوط به فساد و بی عدالتی موجود را در اختیار وی بگذارند، اما دیاز با بی توجهی شکایت آنان را رد می کند. در نتیجه این اتفاق، ساپاتا ناگزیر همراه با برادرش اوفمیو (آنتونی کوئین) شورشی بزرگ را آغاز می کند. او در جنوب و پانچو بی یا (آلن رید) در شمال، تحت رهبری فرانسیسکو مادرو (هارولد گوردون)، رفورمیست و انقلابی مشهور متحد می شوند.
سرانجام رئیس جمهور دیاس سرنگون می شود و مادرو جای او را می گیرد، اما ساپاتا با تاسف و تأثر درمی یابد که هیچ چیز تغییر نکرده است. فساد و بی عدالتی در رژیم جدیدی که جایگزین رژیم قبلی شده است، به هیچوجه کمتر از آن رژیم نیست. برادر خود او، اوفمیو برای خویش بساط یک دیکتاتور کوچک را تدارک دیده، و درصدد است تا هرآنچه را که می خواهد بدون کوچکترین توجهی به قانون به دست بیاورد. مادرو با اعتماد به ژنرال خیانتکار خویش ویکتوریانو اوارتا (فرانک سیلورا)، اسباب زوال و نابودی خویش را فراهم می کند. اوارتا ابتدا مادرو را اسیر می کند و سپس او را به قتل می رساند. ساپاتا خود به ناچار به کمین اوارتا می نشیند و او را به دام می اندازد و می کشد.
آنتونی کویین برنده جایزه اسکار سال ۱۹۵۲ به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.
این فیلم روایتی آمیخته به افسانه از زندگی انقلابی مشهور مکزیکی امیلیانو ساپاتا را به تصویر می کشید و ماجرای صعود او از یک زندگی دهقانی به عرصهٔ قدرت در اوایل دههٔ ۱۹۰۰ میلادی و همین طور ماجرای مرگ او را بازگو می نمود. برای آن که به این فیلم در حد ممکن حس و حال واقعی و معتبر داده شود، الیا کازان و تهیه کننده فیلم، یعنی داریل. اف. زانوک تعداد زیادی از عکس هایی را که در طول سال های انقلاب گرفته شده بود، مورد مطالعه و بررسی دقیق قرار دادند. اغلب این عکسها در مدت زمان بین سال های ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۹ گرفته شده بودند، یعنی زمانی که ساپاتا رهبری مبارزات مردم را برای بازگرداندن زمینهایشان که در طول دیکتاتوری پورفیریو دیاس از آن ها گرفته شده بود، بر عهده داشت. در این زمینه کازان به خصوص تحت تأثیر مجموعه ای از عکسهای آگوستین کازازولا قرار گرفت و تلاش نمود تا الگوی تصویری و سبک بصری موجود در این عکسها را در فیلم خود تکثیر و بازسازی نماید. کازان همچنین اذعان کرده است که در ساخت این فیلم، تحت نفوذ و تأثیر سبک روبرتو روسلینی در فیلم پایزان(پایزا) او، قرار داشته است. نقش آفرینی مارلن براندو و آنتونی کوئین در جذاب بودن آن بسیار تأثیرگذار بوده است.
ساپاتا (مارلون براندو) به عنوان عضوی از هیئت فرستادگان مردم و به اتفاق سایر اعضای هیئت نزد رئیس جمهور پورفیریو دیاز (فای روپه) آمده اند تا ضمن شکایت به رئیس جمهور، اطلاعات مربوط به فساد و بی عدالتی موجود را در اختیار وی بگذارند، اما دیاز با بی توجهی شکایت آنان را رد می کند. در نتیجه این اتفاق، ساپاتا ناگزیر همراه با برادرش اوفمیو (آنتونی کوئین) شورشی بزرگ را آغاز می کند. او در جنوب و پانچو بی یا (آلن رید) در شمال، تحت رهبری فرانسیسکو مادرو (هارولد گوردون)، رفورمیست و انقلابی مشهور متحد می شوند.
سرانجام رئیس جمهور دیاس سرنگون می شود و مادرو جای او را می گیرد، اما ساپاتا با تاسف و تأثر درمی یابد که هیچ چیز تغییر نکرده است. فساد و بی عدالتی در رژیم جدیدی که جایگزین رژیم قبلی شده است، به هیچوجه کمتر از آن رژیم نیست. برادر خود او، اوفمیو برای خویش بساط یک دیکتاتور کوچک را تدارک دیده، و درصدد است تا هرآنچه را که می خواهد بدون کوچکترین توجهی به قانون به دست بیاورد. مادرو با اعتماد به ژنرال خیانتکار خویش ویکتوریانو اوارتا (فرانک سیلورا)، اسباب زوال و نابودی خویش را فراهم می کند. اوارتا ابتدا مادرو را اسیر می کند و سپس او را به قتل می رساند. ساپاتا خود به ناچار به کمین اوارتا می نشیند و او را به دام می اندازد و می کشد.
wiki: زنده باد زاپاتا