غزوه سویق

wikishia: پیامبر اسلام نگیرد با زنان هم بستر نشود و بدنش را شستشو ندهد. او سرود:
                      
بر یثرب و گروه های آن بتازید که آن چه گرد آورده اند، تاراج شما باشد؛ اگر جنگ بدر به سود آنان پایان گرفت، جنگ های پس از آن مایه سربلندی شما خواهد بود سوگند خوردم که با زنان آمیزش نکنم و سر و تن خویش نشویم تا قبیله های اوس و خزرج را نابود کنید. زیرا آتش در دل زبانه می کشد.
و به همین منظور در ماه ذی الحجه سال دوم هجرت - یعنی دو ماه پس از جنگ بدر - به قصد انتقام از پیغمبر اسلام با دویست تن از جنگ جویان قریش به سوی مدینه حرکت کرد و تا جایی به نام «ثیب » نزدیکی های شهر مدینه پیش آمد و در آن جا همراهان خود را گذارده و چون شب شد خودش به تنهایی به سوی قلعه های یهود بنی النضیر رفت و بر در خانه حیی بن اخطب یکی از سران یهود آمد ولی حیی بن اخطب وقتی دانست ابوسفیان دشمن سرسخت مسلمانان و پیغمبر اسلام است ترسید در را به روی او باز کند.
ابوسفیان ناچار شد در خانه سلام بن مشکم - یکی دیگر از سران یهود مزبور - برود و او در را به رویش باز کرده و از وی پذیرایی به عمل آورد و اطلاعاتی نیز از وضع مسلمانان در اختیار او گذارد.
ابوسفیان پس از این ملاقات همان نیمه شب از نزد سلام بن مشکم خارج شده پیش همراهان آمده و عده ای از آن ها را مامور کرد تا به نخلستان های اطراف مدینه یورش برند، آن ها نیز خود را به نخلستان «عریض » رسانده قسمتی از آن را آتش زده و دو تن از انصار را نیز در آن جا دیدار کرده آن دو را نیز کشتند و به پایگاه خود بازگشتند. ابوسفیان بیش از آن درنگ را جایز ندانسته همان ساعت دستور حرکت به سوی مکه را صادر کرد و با عجله به جانب مکه بازگشتند.
روز بعد که رسول خدا صلی الله علیه و آله از جریان مطلع شد ابولبابه را در مدینه به جای خود منصوب داشته و با 200 نفر از مهاجر و انصار به منظور تعقیب ابوسفیان از شهر خارج شد و تا جایی به نام «قرقرة الکدر» - چهارده منزلی مدینه - پیش رفت و چون به ابوسفیان دسترسی نیافت پس از پنج روز به مدینه بازگشت.
ابوسفیان و همراهانش از ترس مسلمانان به سرعت راه می پیمودند و برای این که سبک بار شوند و بهتر بتوانند راه بپیمایند، توشه و آذوقه راه خود را که عبارت از «سویق » یعنی آرد - بود و در کیسه هایی همراه خود آورده بودند روی زمین می ریختند و می رفتند که تعداد زیادی از آن ها نصیب مسلمانان گردید و به همین مناسبت آن غزوه را «سویق » نام نهادند.