غزوه طائف

غزوه طائفبه جنگ میان مسلمانان با قبیله طائف در ماه شوال سال هشتم قمری گفته می شود که مسلمانان پس از شکست دادن هوازن به فرمان پیامبر اسلام به مسلمانان، در تعقیب آن ها برای تصرف شهر طائف عمل کردند. و مسلمانان تا قلعه شهر پیش رفتند. مردمان شهر طائف که از قبایل ثقیف بودند، افرادی ثروتمند، جنگجو و دارای قلعه های مستحکم بودند که با مقاومت مردمان طائف و بی اثر بودن محاصره جنگ به پایان رسید و مسلمان به مکه بازگشتند.
مسلمانان پس از تعقیب هوازن ها به پشت قلعه های شهر طائف رسیده و اقدام به محاصره آن کردند و برای سرعت بخشیدن به محاصره از منجنیق هم استفاده کردند که قلعه داران ثقیف با انداختن گداخته و مفتول های آتشین موجب عقب نشینی منجنیق ها شدند و با این حال محاصره به بیست روز هم نکشید که پیامبر مسلمانان اعلام کرد هر کس از مردمان شهر خارج شود در امان است. اما در مجموع بیش از بیست نفر تسلیم نشدند.
پیامبر اسلام با توجه به وجود آذوقه فراوان و مقاومت اهالی ثقیف و بی نتیجه بودن محاصره، دستور به بازگشت به طائف را داد.

[ویکی اهل البیت] پس از آنکه دشمنان اسلام در غزوه حنین ، به سمت شهر طائف فرار کردند و در آنجا پناه گرفتند.رسول خدا(ص) دستور محاصره شهر طائف را توسط سپاهیانشان داند.حرکت آن حضرت به سوی طائف در شوال سال هشتم هجری بوده است .
طائف از لحاظ آب و هوایی یکی از بهترین نقاط حجاز بوده و محل سکونت قبیله ثقیف بود. آنان پیوندهایی با قریشیان داشتند و از جمله قبایل شناخته شده حجاز بوده اند.
از چهره های شاخص ثقیف عروة بن مسعود بود که زمانی مشرکانِ مکه، با اشاره به او، از خدا گله می کردند که چرا قرآن بر مردی از یکی از دو قریه بزرگ نازل نگردید. او به همراه غَیْدن بن سلمه به یمن رفته بودند تا استفاده از منجنیق و دبابات را فراگیرند.
بعد از اسلام دو چهره ثقفی مهم داریم، یکی مختار شیعی و دیگر حجاج بن یوسف اموی. این سنگر آخرین سنگری بود که مشرکان بر آن تسلط داشتند گرچه پس از فتح مکه، مردم طائف دیر یا زود می بایست تصمیم خود را می گرفتند.
پیامبر (ص) که آهنگ طائف فرمود، ثقیف حصارهای خود را تعمیر کردند و از اوطاس که گریختند به حصارها پناه بردند و درب ها را بستند. حصار اصلی شهر دارای دو در بود. آنها آماده برای جنگ می شدند و خوار بار و نیازمندی های یک ساله خود را با خود به حصار بردند که اگر محاصره طول کشید راحت باشند.
پس از آن که مشرکان شکست خوردند در چند دسته به سوی چند نقطه گریختند. کسانی و از جمله مالک بن عوف رئیس هوازن به درون طائف رفته و اینان بیشتر ثَقَفیانی بودند که در این جنگ شرکت کردند. گروهی به «نخله» گریختند و کسانی نیز به اوطاس- جایی که لشکرگاه نخست آنان بود- رفتند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) گروههایی را در تعقیب آنان فرستاد و شمار زیادی از دشمن را به اسارت درآورد. خود آن حضرت نیز راهی طائف شد.
پیامبر (ص) از اوطاس که حرکت فرمود نخست به نخله یمانیّه رسید و سپس به قرن و از آنجا به ملیح و بعد به بحرة الرّغاء از ناحیه لیّه رسید و آنجا مسجدی بنا فرمود و در آن نماز گزارد.آنگاه پیامبر (ص) ازلیّه حرکت کرد و از راهی رفت که نام آن ضیقه (تنگ راه) بود. رسول خدا (ص) فرمود: این راه «یسری» (سهولت و آسانی) است. پیامبر سپس به نخب رسید و زیر درخت سدری که از نخلستان مردی از ثقیفیان بود فرود آمد پس از آن با همان سپاه به سوی طائف رفته و آن را در محاصره گرفتند.
طائفیان همان دم مقدار زیادی تیر از حصار بر مسلمانان فرو ریختتند و چندان زیاد بود که گویی سیل ملخ است. مسلمانان در پناه سپرها قرار گرفتند و برخی از مسلمانان جراحت های کوچکی برداشتند.