غلام علی بایندر

دریابان غلامعلی بایندر (۲۳ آذر ۱۲۷۷ بیجار - ۳ شهریور ۱۳۲۰ خرمشهر) فرمانده نیروی دریایی شاهنشاهی ایران بود، که در جریان درگیری های میان قوای ایران و انگلستان در جنگ جهانی دوم در تاریخ ۳ شهریور ۱۳۲۰ کشته شد.
اشغال ایران در جنگ جهانی دوم
یدالله بایندر، برادر دریابان غلامعلی بایندر که به فاصله یک روز از برادر، در بندر انزلی، در مقابل نیروهای شوروی مقاومت کرد و کشته شد.
غلامعلی بایندر فرزند دوم علی اکبر بایندر بود که سال ۱۲۷۷ خورشیدی در تهران متولد گردید، پدرش علی اکبر بایندر ملقب به دبیر دربار از سران طایفه بایندر بیجارگروس بود. جد غلامعلی بایندر (لطفعلی خان) چهار پسر داشت، علی اشرف خان معروف به امیرمعزز گروسی، علی اکبر خان، قاسم سلطان و فتحعلی خان، علی اکبر بایندر هم صاحب چهار پسر به نام های غلامعلی، غلامحسین، نصرالله و یدالله بایندر بود.
وی تحصیلات متوسطه خود را در مدرسه دارالفنون به پایان رساند و در سال ۱۲۹۹ از مدرسه نظام مشیرالدوله با درجه ستوان دومی فارغ التحصیل شد.غلامعلی بایندر در مدرسه نظام مشیرالدوله، در دانشکده توپخانه پواتیه، فونتن بلو، دانشگاه جنگ پاریس و نیروی دریایی ایتالیا تحصیلات نظامی را به پایان رساند.
وی در ۱۳۰۱ در جنگ با اسماعیل سیمیتقو مشارکت نمود و به خاطر رشادت و فداکاری در نبرد شکریازی، نشان ذوالفقار که عالیترین نشان نظامی ایران بود را دریافت کرد.

[ویکی فقه] غلامعلی بایندر، (۱۲۷۷-۱۳۲۰ش /۱۸۹۸-۱۹۴۱م )، دریادار و فرمانده برجسته نیروی دریایی ایران که به رغم عقب نشینی ارتش ایران در آغاز یورش متفقین ، دلیرانه در برابر نیروهای مهاجم انگلیسی در خرمشهر ایستادگی کرد و سرانجام از پای درآمد.
بایندر در ۲۳ آذر ۱۲۷۷ در تهران متولد شد. پدرش علی اکبرِ دبیر دربار از طایفه مشهور بایندر، و عمویش امیر معزز گروسی بود که برخلاف برادر، حسن شهرتی نداشت . بایندر در نوجوانی وارد مدرسه دارالفنون شد و تحصیلات عمومی را طی کرد و دوره مخصوص مهندسی آنجا را هم به پایان رساند؛ آنگاه در ۱۲۹۶ش وارد مدرسه نظام مشیرالدوله شد و پس از ۳ سال با درجه ستوان دومی به خدمت ارتش درآمد.
اعزام به مأموریت جنگی
به عنوان نخستین مأموریت جنگی ، در ۱۳۰۰ش به مازندران فرستاده شد و چون در اردوی عملیاتی تنکابن از خود رشادت نشان داد، به اخذ مدال طلا نائل گردید. ظاهراً مأموریت دوم او پیوستن به اردوی گیلان به منظور مقابله با قوای میرزا کوچک خان بود که ۷ ماه به درازا کشید. در همین زمان نظام قدیم منحل ، و ارتش جدید تشکیل شد و بایندر با درجه ستوان دومی در تشکیلات جدید به خدمت پرداخت و رسته توپخانه را برگزید. وی اندکی بعد همراه سرهنگ امان الله جهانبانی برای سرکوب اسماعیل آقا سمیتقو به آذربایجان غربی شتافت و در نبرد با او شجاعت بسیار از خود نشان داد، چنانکه به پیشنهاد جهانبانی موفق به اخذ نشان «ذوالفقار ۴» گردید که در آن زمان معمولاً به افراد جوانی همانند او داده نمی شد.
تکمیل تحصیلات نظامی
در خرداد ۱۳۰۲ بایندر برای ادامه تحصیلات و فرا گرفتن فنون جدید نظامی در رسته توپخانه عازم فرانسه شد و در دانشکده توپخانه «پواتیه » به آموختن پرداخت و ضمناً دوره تکمیلی توپخانه «فونتن بلو» را نیز گذراند و در مهر ۱۳۰۴ به ایران بازگشت و زیرنظر سرتیپ یزدان پناه فرماندهی آتش بار توپخانه را عهده دار شد. در ۱۳۰۷ش برای دومین بار، به منظور تکمیل تحصیلات نظامی به فرانسه رفت و در دانشگاه جنگ به تحصیل پرداخت و همزمان معاونت سرپرستی دانشجویان ایران در اروپا را برعهده گرفت و تا پایان اقامتش در آنجا (۱۳۰۹ش ) همین سمت را داشت . وی در ۱۳۰۹ش معاون هنگ توپخانه کوهستانی و کفیل فرماندهی همان هنگ شد. در زمانی که دولت ایران ساخت نخستین ناوهای جنگی را به ایتالیا سفارش داد، بایندر به سرپرستی گروهی از نظامیان در اواخر سال ۱۳۰۹ یا اوایل ۱۳۱۰ش رهسپار ایتالیا شد تا هم دوره های لازم را ببیند و هم بر ساخت کشتیها نظارت کند. افراد تحت فرماندهی او در رشته های مختلف مربوط به ناوهای جنگی در چند شهر ایتالیا به تحصیل پرداختند. وی پس از بازگشت به ایران در ۱۳۱۰ش به سمت کفیل فرماندهی نیروی دریایی جنوب منصوب ، و عازم آنجا شد.
خدمات و مقامات
...