نشیل

لغت نامه دهخدا

نشیل. [ ن َ ] ( ع اِ ) گوشت پاره ای که از دیگ بدون کفگیر با دست برآرند. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ). گوشت پاره ای که از دیگ به یک کفگیر [ ؟ ] به دست برگیرند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || گوشت بی توابل پخته. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( از ناظم الاطباء ) ( از المنجد ) ( از متن اللغة ).گوشت که پزند بی توابل. ( مهذب الاسماء ). گوذآب. جوذاب.و آن چیزی باشد که بپزند بی توابل. ( یادداشت مؤلف ). || شیر در هنگام دوشیدن. ( از منتهی الارب )( از آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( از ناظم الاطباء ) ( از المنجد ) ( از متن اللغة ). || تیغ سبک تنک. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). شمشیر خفیف رقیق. ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ) ( از متن اللغة ). || آب که نخستین از چاه برآرند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( از المنجد ).

نشیل. [ ن َ ] ( ص ) آویزان و آویخته شده. معلق شده. ( ناظم الاطباء ). نشل. ( شعوری ج 2 ص 388 ).

نشیل . [ ن َ ] (ص ) آویزان و آویخته شده . معلق شده . (ناظم الاطباء). نشل . (شعوری ج 2 ص 388).

نشیل . [ ن َ ] (ع اِ) گوشت پاره ای که از دیگ بدون کفگیر با دست برآرند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از المنجد). گوشت پاره ای که از دیگ به یک کفگیر [ ؟ ] به دست برگیرند. (منتهی الارب ) (آنندراج ). || گوشت بی توابل پخته . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء) (از المنجد) (از متن اللغة).گوشت که پزند بی توابل . (مهذب الاسماء). گوذآب . جوذاب .و آن چیزی باشد که بپزند بی توابل . (یادداشت مؤلف ). || شیر در هنگام دوشیدن . (از منتهی الارب )(از آنندراج ) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء) (از المنجد) (از متن اللغة). || تیغ سبک تنک . (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء). شمشیر خفیف رقیق . (از اقرب الموارد) (از المنجد) (از متن اللغة). || آب که نخستین از چاه برآرند. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء) (از المنجد).

کلمات دیگر: