نشیئه

( نشیئة ) نشیئة. [ ن َ ءَ ] ( ع اِ ) حوض نو کنده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( صراح ) ( ناظم الاطباء ). اول ما یعمل من الحوض. ( اقرب الموارد ). || گویند هو بادی النشیئة؛ آنگاه که آب آن خشک شود و زمین آن پیدا گردد. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || سنگ که در تک حوض اندازند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). سنگی که در کف حوض کارگذارند و خاکی که اطراف نصائب [ سنگهای پیرامون حوض ] باشد. ( از اقرب الموارد ). || خاک که گرد سنگ باشد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). || خرمای تر و تازه. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || شاخ نازک خرمابن بلند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). شاخه نازک و بلند خرمابن. ( ناظم الاطباء ). || آنچه راست برآمده باشد از هر گیاه و هنوز سطبر نگردیده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). هر گیاه راست آمده ای که هنوز سطبر نشده باشد. ( ناظم الاطباء ). نشاءة. ( از المنجد ). || گیاه نصی یا صلیان. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || ( مص ) برخاستن بعد خفتن. ( منتهی الارب ). برخاستن پس از خفتن. ( ناظم الاطباء ). برخاستن بازِ خفتن. ( آنندراج ). ناشئة. ( اقرب الموارد ) ( المنجد ). قیام بعد از نوم. ( از المنجد ).