نورانی وصال عبدالوهاب

نورانی وِصال، عبدالوهاب (شیراز ۱۳۰۲ـ تهران ۱۳۷۳ش)
نورانی وِصال، عبدالوهاب
مصحح، ادیب و پژوهشگر ایرانی. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود گذراند. در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران دانشنامۀ لیسانس و در ۱۳۳۳ش، دانشنامۀ دکتری گرفت و در بازگشت به شیراز در بخش زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز به تدریس پرداخت. پس از بازنشستگی در تهران سکنی گزید و در دانشگاه های مختلف در سطوح دکتری زبان و ادبیات فارسی به تدریس پرداخت. وی از خاندان وصال شیرازی است. از تصحیحات اوست: مصیبت نامۀ عطار نیشابوری (۱۳۵۶ش)؛ تذکرۀ هزار مزار (عیسی بن جنید شیرازی)؛ همکاری در تصحیح دیوان حافظ (با جلالی نایینی)؛ دیوان داوری شیرازی (۱۳۷۰ش)؛ فرائدالسلوک (۱۳۶۸ش)؛ سه گفتار در زمینۀ ادب و تاریخ ایران (۱۳۴۸ش).

[ویکی نور] عبدالوهاب نورانی وصال، در سال 1302ش، در شیراز به دنیا آمد.
پدرش میرزا علی متخلص به روحانی و فرزند میرزا عبدالوهاب متخلص به یزدانی و او نیز فرزند میرزا محمد شفیع معروف به میرزا کوچک متخلص به وصال شیرازی شاعر بزرگ عصر قاجاری بود.
دوره های دبستان و دبیرستان را در شیراز گذرانید، آنگاه در سال 1321 به تهران آمد و در رشته ادبیات فارسی در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران به ادامه تحصیل پرداخت و در خردادماه 1324 به اخذ دانش نامه لیسانس نائل آمد. او پس از انجام خدمت وظیفه عمومی، به ادامه تحصیل در دوره دکترای زبان و ادبیات فارسی و تحقیق و تکمیل پایان نامه دکترای خود تحت عنوان «طرز شعر در نیمه اول قرن دهم» به راهنمایی استاد بدیع الزمان فروزانفر پرداخت و در خردادماه 1324 به اخذ درجه دکترا توفیق یافت.
عبدالوهاب نورانی وصال، پس از اخذ درجه لیسانس به تدریس در دبیرستان های تهران پرداخت، آنگاه در سال 1324 پس از دریافت مدرک دکترا، به دانشیاری دانشکده ادبیات دانشگاه شیراز برگزیده شد و اندکی بعد به مقام استادی رسید و سال ها مدیریت گروه ادبیات فارسی دانشگاه شیرازی را بر عهده داشت.
ایشان، مدت ها سلسله برنامه هایی را با عنوان «سوگنامه سرایی در ادبیات فارسی» در مرکز رادیو تلویزیون شیراز اجرا کرد که از یک طرف نمودار تسلط کم نظیر او بر ادوار شعر فارسی بود و از طرف دیگر، شور و ایمان پاک مذهبی او را که موروثی خاندان او بود، نشان می داد. او در انجمن ها و مجامع ادبی و کنگره های علمی با ایراد سخنرانی و خواندن شعر، حضوری فعال داشت. ضمن انجام این فعالیته او به نشر کتاب و مقالات و تحقیقات علمی خود پرداخت.
نقد و تصحیح مصیبت نامه عطار؛