humane
ادب آموز
فارسی به انگلیسی
لغت نامه دهخدا
ادب آموز. [ اَ دَ ] (نف مرکب ) ادیب . (نصاب ). استاد. معلم :
ادیب را ادب آموز دان ، ادب فرهنگ .
|| شاگرد. متعلم . که ادب فراگیرد :
چشم دیوانه نگاهان ادب آموز شده ست
آن چه شرم است که با لیلی صحرائی ماست .
ادیب را ادب آموز دان ، ادب فرهنگ .
(نصاب ).
|| شاگرد. متعلم . که ادب فراگیرد :
چشم دیوانه نگاهان ادب آموز شده ست
آن چه شرم است که با لیلی صحرائی ماست .
صائب .
فرهنگ عمید
۱. آن‌که علم ادب درس می‌دهد؛ آن‌که درس ادب و اخلاق می‌دهد.
۲. استاد؛ معلم.
۳. کسی که ادب فرامی‌گیرد؛ شاگرد؛ متعلم.
کلمات دیگر: