برآهختن

برآهختن . [ ب َ هَِ ت َ ] (مص مرکب ) مخفف برآهیختن . برکشیدن باشد مطلقا. (برهان ) (آنندراج ). آختن :
برآهخت پس تیغ تیز از نیام
بغرید چون شیر و برگفت نام .

فردوسی .

چون برآهختی ز تن شرم ای پسر
یافتی دیبا و اسب و اوستام .

ناصرخسرو.

بفکن سپر چو تیغ برآهخت و تیر
غرّه مشو بلابه ٔ مرد افکنش .

ناصرخسرو.

اگر آتش فشان خنجر برآهختی بکوه اندر
شود آتش چو خاکستر ز هیبت در دل خارا.

عبدالواسع جبلی .

- برآهختن از بند ؛ از بند برآمدن و رها شدن :
کنون سر برآهختی از بند خویش
برون آمدی بر خداوند خویش .

(گرشاسب نامه ).

رجوع به آختن و آهیختن شود.