عنبرآگین

عنبرآگین . [ عَم ْ ب َ ] (ص مرکب ) آگنده از عنبر. پر از عنبر. مملو از عنبر :
نخست آنکه تابوت زرین کنید
کفن بر سرم عنبرآگین کنید.

فردوسی .

به گردَنْش بر طوق زرین نهید
کله بر سرش عنبرآگین نهید.

فردوسی .

بیامد به مَشکوی زرین خویش
سوی خانه ٔ عنبرآگین خویش .

فردوسی .

کدامین لاله را بویم که مغزم عنبرآگین شد
چه ریحان دسته بندم چون جهان گلزار می بینم .

سعدی .

عرایس تصنیف را به چنین زلفی عنبرآگین مزین نگردانیده . (حبیب السیر).