فروباریدن

فروباریدن . [ ف ُ دَ ] (مص مرکب ) ریختن .باریدن . فروریختن اشک و باران و جز آن :
گر هیچ سخن گویم با تو ز شکر خوشتر
صد کینه به دل گیری صد اشک فروباری .

منوچهری .

فروبارید بارانی ز گردون
چنانچون برگ گل بارد به گلشن .

منوچهری .

وز ابر جهان سرشک پرحکمت
بر کشت هش و خرد فروبارد.

ناصرخسرو.

ای حجت بسیارسخن دفتر پیش آر
وز نوک قلم در سخنهات فروبار.

ناصرخسرو.

بیای تا من و تو هر دو ای درخت خدای
ز بار خویش یکی چاشنی فروباریم .

ناصرخسرو.

مگر بر نوای چنان ناله ای
فروبارد از چشم من ژاله ای .

نظامی .

رجوع به فروریختن شود.