برخندیدن

برخندیدن . [ ب َ خ َ دی دَ ] (مص مرکب ) خندیدن :
بدان سقا که خود خشکست کامش
گهی بگری و گه بفسوس وبرخند.

ناصرخسرو.

از خنده ٔ یار خویش بندیش
آنگاه به یار خویش برخند.

ناصرخسرو.

رجوع به خندیدن شود.