وج

وج . [ وَج ج ] (ع اِ) سنگخوار. (منتهی الارب ). مرغ قطا. (اقرب الموارد). مرغ سنگخوار. (ناظم الاطباء). || شترمرغ . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || چوب که بر گردن گاو قلبه نهند. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || فریز که دارویی است و آن بیخ درختی است گرم و خشک در دوم ومحلل ورم طحال منقی معده ، مفتح سدد، مدر بول . (منتهی الارب ). آن را به فارسی اگر ترکی گویند. (ناظم الاطباء). قسمی داروست و آن ریشه گیاهی است چون بردی که بیشتر در کنار آبها روید و بر آن ریشه ها گره های سفیدرنگی است که بوی بدی دارد. نوعی از این دارو به نام ارغاطیا معروف است که از اندلس آورند و این فارسی معرب است . (از اقرب الموارد). رجوع به تحفه ٔ حکیم مؤمن و تذکره ٔ ضریر انطاکی و بحرالجواهر و مخزن الادویه وناظم الاطباء شود. || (اِمص ) شتابی . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ). سرعت . || (مص ) شتاب کردن : وج الرجل یوج وجاً؛ اسرع . (اقرب الموارد).

وج . [ وَج ج ] (اِخ ) (یوم ...) روزی است تاریخی و در طایف بین ثقیف و خالدبن هوذه اتفاق افتاد. رجوع به مجمع الامثال میدانی شود.

وج . [ وَج ج ] (اِخ ) وادیی است در طایف .یکی از جنگهای پیغمبر در این مکان بوده است . (از معجم البلدان ). وادیی است به طائف یا طائف کذا فی الشمس و یا شهری است در آن و آن در میان کوه مخترق و اصیحرین واقع است . منه الحدیث : آخر وطاة وطئها اﷲ بوج و مراد از آن غزوه ٔ حنین است که وادیی است پیش وج و در غزوه ٔ طائف جنگ واقع نشده . (منتهی الارب ). شهری است به طائف و گویند نام خود طائف است . (اقرب الموارد).

وج . [ وُ ] (اِ) عودالریح و این یکی از معانی عودالریح است . (یادداشت مرحوم دهخدا).

وج از واژه های هندواروپایی است، و این زبان واژه های مشترکی در پارسی باستان و اوستایی و پارتی و پارسی میانه دارد. واژۀ وج در موارد مختلف به صورت وش و وز نیز ظاهر می شود. این تبدیل بستگی به حرف بعدی آن دارد، مثلاً هنگامی که پیش از حرف «ت» بیان گردد، تبدیل به حرف شین خواهد شد؛ مثل «وشته» که به معنی پریدن است و کلمۀ «وشتن» به معنی رقص است؛ و چون پیش از حرف «ت» قرار گرفته، به شکل حرف «شین» تلفظ می شود. اما اگر حرف اخر کلمه باشد، به صورت حرف «ز» ظاهر می شود، مانند کلمۀ «وز» بن مایۀ مصدر «وشته»، وزیرن یا پریدن؛ یا کلمۀ «بوز» به معنی بپر. کلمۀ مرکب «وج و ویزما» از اصطلاحات کشتی محلی در تالش و گیل است، به معنی پریدن با حرکات پاندولی دست برای آمادگی بدن.

۱پسوندی به معنی یابنده ۲کندن