گرامر گروه بندی ترکیب کننده

گرامر گروه بندی ترکیبی یا ترکیب کننده(CCG)، فرمالیسم گرامری زبانشناسی به طور کارآمد قابل تجزیه و تحلیل است. دارای سطوح مشترک آشکار بین نحو سطح و نمایش معنایی اصلی از جمله ساختار predicate-argument، کمیت گذاری و ساختار اطلاعات است. فرمالیسم، ساختارهایی انتخابی را در تضاد با ساختار وابسته ایجاد می کند و بنابراین نوعی از دستور زبان ساخت عبارتی (در تضاد با دستور وابستگی) است.
ماشین پشته ای جاسازی شده
CCG وابسته به منطق های ترکیبی است که قدرت بیان یکسان همانند lambda calculus داشته اما طرز بیان متفاوتی را ایجاد می کند. استیدمن و سزابلوسکی، اولین بحث زبانشناسی و روان شناسی زبان را در پایه گذاری گرامر در ترکیبات زبان ارائه کردند. طرفداران بارز اخیر این روش، جاکوب سون و بالدریج هستند.
برای مثال، ترکیب کنندهٔB(compositor) در جملهٔ«فکر می کنید ماری در حال صحبت با چه کسی است؟ " در ایجاد وابستگی درازمدت وترکیب کنندهٔ (duplicator)W"ماری در مورد خودش صحبت می کند"، در توصیف واژگانی ضمایر انعکاسی، سودمند است. I (توصیف هویت) و C(Permutator)،مجموعه ایی از ترکیب کننده های اولیه بدون تعریف داخلی هستند. جاکوبسون،ضمایر شخصی را به عنوان ترکیب کنندهٔ I و ترکیب شان در ترکیب کنندهٔ مجموعه یZ را در عبارت" ماری راهش را گم کرد"، مورد بررسی قرار داد. Z با استفاده از W وB قابل تعریف است.
فرمالیسم CCG تعدادی از ترکیبات (کاربرد، ترکیب و نوع) را تعریف می کند. این ها روی آیتم های واژگانی نحوی، با دلایل سبک استنباط طبیعی عمل می کنند. هدف این اثبات، یافتن بعضی روش های کاربرد ترکیبات در دنبالهٔ آیتم های واژگانی است تا اینکه هیچ آیتم واژگانی ای بدون استفاده در اثبات باقی نمانده باشد. آیتم های حاصل آمده بعد از اینکه اثبات شد، نوع کل عبارت را دربرمی گیرند؛ بنابراین اثبات اینکه بعضی دنباله های کلمات، جملاتی از بعضی زبان ها هستند، مثل اثبات این است که کلمات در نوع S کاهش می یابند.