مارتنزیت

مارتنزیت، که به نام متولد آلمان آدولف مارتنز (۱۸۵۰–۱۹۱۴) نامیده می شود، به شکل بسیار سختی از ساختار کریستالی فولاد گفته می شود اما می توان به هر ساختار بلوری که توسط استحاله ی بدون نفوذ به وجود آمده، گفته می شود؛ که شامل یک کلاس از مواد معدنی سخت که دارای دانه های کریستالی بشقاب یا توفال شکل هستند، می شود.
عملیات حرارتی
مارتنزیت از نام متالورژیست آلمانی آدولف مارتنز گرفته شده است.
مارتزیت در فولادهای کربنی به وسیلهٔ خنک کردن سریع (quenching) آستنیت با سرعت بسیار بالا به دست می آید که اتم های کربن زمان لازم برای نفوذ در ساختار کریستالی برای تشکیل سمانتیت (Fe3C) پیدا نمی کنند. آستنیت (γ-Fe، آهن گاما)، یک محلول جامد از آهن و عناصر آلیاژی است. تشکیل مارتنزیت همواره همراه با مقدار قابلملاحظه ای تغییر شکل مومسان در فاز آستنیت مادر است. تنش یا نیروی عکس العملحاصل از تغییر شکل مومسان آستنیت بر روی بلور مارتنزیت، رشد بلور مارتنزیتی را محدودکرده و ادامهٔ دگرگونی فقط با جوانه زنی بلورهای جدید مارتنزیت امکان پذیر است. صفحاتی از بلورهای آستنیت که بلورهای مارتنزیتی ترجیحاً بر روی آن ها تشکیل می شود بهصفجات رابط موسومند. اگر فاز آستنیت نتواند تغییر شکل های مومسان حاصل از برش های مارتنزیت را تحمل کند در فصل مشترک مارتنزیت - آستنیت مادر جدایش یا ترک خوردگی ایجاد می گردد. در نتیجه خنک کردن سریع، آستنیت FCC به فرم BCT به نام مارتنزیت تبدیل می شود که با کربن اشباع شده است. تغییر شکل های برشی که موجب ایجاد تعداد زیاد نابجایی می شود، یک مکانیسم اصلی تقویت فولاد است. بالاترین سختی یک فولاد مرواریدی ۴۰۰ برینل است در حالی که سختی مارتنزیت می تواند به ۷۰۰ برینل برسد.
واکنش مارتنزیتی در هنگام خنک شدن شروع می شود زمانی که آستنیت به دمای شروع مارتنزیت (Ms) می رسد و آستنیت به طور مکانیکی ناپایدار می شود. همان طور که نمونه خنک می شود، درصد قابل توجهی از آستنیت به مارتنزیت تبدیل می شود تا زمانی که دمای کمتر از استحاله (Mf) به دست آید، که در آن زمان استحاله به پایان می رسد.