گرمایش مرکزی (central heating)
نوعی
سیستم گرمایش با یک منبع مرکزی ، معمولاً برای خانه ها ، ساختمان های بزرگ ، یا مجموعه ای از ساختمان ها. این سیستم برعکس سیستم گرمایش جداگانۀ اتاق هاست . سیستم های گرمایش با آب داغ و بخار آب متداول ترین سیستم های گرمایش اند. آب را در کوره ای که گازوئیل ، گاز یا سوخت جامد مصرف می کند، گرم می کنند و به صورت بخار یا آب داغ ، با فشار تلمبه ، به رادیاتورهای هر اتاق می فرستند. دمای اتاق را با ترموستات
رادیاتور یا مشعل تنظیم می کنند. گرمایش مرکزی بر اساس سیستم گرمایش خانگی رومی ها در ۲ هزار سال پیش ابداع شد . از قرن ۱۸ گرمایش مرکزی با بخار، و با استفاده از لوله ، در کشورهای غربی رواج یافت و به شکل غیررسمی در خانه ها نصب شد. جیمز وات، مهندس اسکاتلندی، کتابخانۀ خود را با لولۀ بخار متصل به دیگ بخار گرم می کرد. متیو بولتون در خانۀ یکی از دوستانش در بیرمنگام سیستم گرمایشی بخار نصب کرد. استفاده از سیستم گرمایش مرکزی تا نیمۀ دوم قرن ۲۰ همگانی نشد. این سیستم ها معمولاً با کلید زمانی قطع و وصل می شوند. نوع دیگر آن ها سیستم گرمایش مرکزی با هوای داغ است. در این روش، هوا با فشار از کانالهایی ، با نام تغذیه کننده، عبور می کند و از دریچه های هوا وارد اتاق می شود. سیستم گرمایش از کف (گرمایش تابشی) نیز در بعضی از خانه ها به کار می رود. در این سیستم، گرما از اِلِمنت های برقی نصب شده در کف به اتاق می رسد. در خانه های جدید که مصرف انرژی اندک است، به جای سیستم گرمایش مرکزی از گرمای خورشید و عایق کاری خوب استفاده می کنند.
