اجرچینی

آجرچینی. آجرچینی به روش های گونه گونِ چیدمان آجر گفته می شود.
نعیما، غلام رضا. دزفول شهر آجر. تهران: سازمان میراث فرهنگی، ۱۳۷۶.
از نخستین روزهای به وجود آمدن تمدن بشری آجر به عنوان ماده اولیه ساختمان سازی وجود داشته است. آجر همواره نمایانگر تمدنها، احساسات، فرهنگ و ذوق ملل گوناگون بوده و همراه با پیشرفت های بشر تغییر پیدا کرده است، و در این میان ایرانیان نیز به میزان قابل توجهی با آجر سروکار داشته اند و از آن در جنبه های مختلف ساختمانی و زیبایی استفاده نموده اند.
آرتور پوپمورخ و ایرانشناس آمریکایی در این زمینه می گوید: ،خشت وآجر جدید چهار گوش که اطرافش مسطح است و در قالب زده می شود در هزاره چهارم (قبل از میلاد) آشکار شد؛ و ظاهراً این نوآوری از ابداعات ایرانیان بوده است،
شیوه چیدن یک پوسته آجر یا آمود بر روی اسکلت و سفت کاری بنا که از دوران ایلخانیان شروع شده بود در دوران صفویه به تکامل خود رسید و تا دوران زندیه و قاجاریه نیز ادامه یافت.

آجرچینی. آجُرچینی (brickwork)
آجُرچینی
روش ساخت، با استفاده از آجرهای رُسی پخته یا خشت خامِ خشک شده در آفتاب. در دیوارسازی، آجرها را به صورت راسته(طول آجر در نما دیده می شود) یا کله(عرض آجر در نما دیده می شود) می چینند. دو الگوی اصلی آجرچینی عبارت اند از یک رج راسته یا یک رج کله، که در آن رج ها یا رگ چین ها به صورت یک درمیان فقط از راسته یا فقط از کله چیده می شوند؛ و آجرچینی کله راسته که در آن آجرهای هر رج، یک درمیان راسته و کله چیده می شوند. شواهدی مبنی بر استفاده از آجر پخته در بین النهرینو مصر باستان در دست است؛ اما رومی ها نخستین قومی بودند که از این فنّاوری به گستردگی استفاده کردند. امروزه تولید انبوه آجر پخته بیشتر در نقاطی با آب و هوای معتدل متمرکز است که منابع سوخت فراوان داشته باشند.