تذکره شاه طهماسب

تذکره شاه طهماسب، یک خودزندگی نامه به زبان فارسی نوشته شاه طهماسب یکم، شاه صفوی است، که ۵۲ سال شاه ایران بوده است. این کتاب به تقلید از بابُرنامه نوشته شده است. کتاب در چند فصل تهیه شده است: حمد پروردگار و مدح پیامبر اکرم، شرحی درباره سادات مرعشی قوامیه مازندران، شورش های شاهزادگان همچون اولامه تکلو و القاص میرزا، روابط ایران و عثمانی در دوره اسکندر پاشا.

تذکرۀ شاه طهماسب
زندگی نامۀ خودنوشت شاه طهماسب، کتابی به فارسی، از آغاز پادشاهی تا تسلیم بایزید شاهزادۀ عثمانی به دربار او. این کتاب از مهم ترین منابع تاریخی اوایل دورۀ صفویه است. در تذکرۀ شاه طهماسب به روابط صفویان با عثمانیان نیز پرداخته است. به باور برخی از ایران شناسان، چون ژوکوفسکی، این تذکره خاطرات و یادداشت های روزانۀ شاه طهماسب نیست، بلکه صورت مجلس مذاکرات وی با ایلچیان ترکی است که در ۹۶۹ق به ایران آمده بودند. این کتاب نخستین بار در ۱۳۰۱ همراه با جلد دوم مطلع الشمس در تهران به چاپ رسید. پاول هورن آن را به آلمانی ترجمه و چاپ کرد (۱۸۹۰).

[ویکی فقه] تذکره شاه طهماسب، کتابی تاریخی به فارسی نوشته شاه طهماسب اول صفوی، مشتمل بر زندگینامه وی از جلوس در ۹۳۰ تا پناهنده شدن بایزید، شاهزاده عثمانی، به او در ۹۶۹ است.
شاه انگیزه خود را از نوشتن این کتاب به یادگار نهادن دستورالعملی برای فرزندانش بیان کرده است.

الکوی تألیف کتاب تذکره
او این کتاب را به تقلید از بابُرنامه ، نوشته ظهیرالدین محمد بابُر ، نوشته است.

ارزش کتاب تذکره
این تذکره به سبب نشان دادن روحیات شاه طهماسب ارزش مند است؛ وی در آن به صراحت از مسائلی سخن می گوید که در کم تر منبعی مشاهده می شود، از جمله واهمه او از رویارویی با سلطان عثمانی ، در پیش گرفتن سیاست صبر ، و مقابله با سپاه عثمانی از طریق سوزاندن آبادی ها و محصولات ایران است .

چینش تذکره شاه طهماسب
...