ارگ تهران

مجموعه تاریخی ارگ تهران ده هزارمین اثر ثبت شده در فهرست آثار تاریخی کشور است که حافظه نیرومندی از گذشته تاریخی تهران محسوب می شود. محدوده این محله در همپوشانی با بافت کنونی شهر تهران از شمال به میدان توپخانه (امام خمینی) و خیابان امام خمینی (خیابان سپه یا خیابان باغشاه یا خیابان مریضخانه)، از شرق به خیابان ناصر خسرو (یا خیابان ناصریه)، از غرب به خیابان خیام (یا خیابان جلیل آباد) و از جنوب به خیابان پانزده خرداد (خیابان بوذرجمهری یا جباخانه) محدود می شود. طول این محله از شمال به جنوب حدود ۹۰۰ متر و از غرب به شرق نزدیک ۵۰۰ متر است که وسعتی حدود ۴۵ هکتار را در بر می گیرد.
کاخ گلستان
میدان ارگ
زندان سیاه چال
تکیه دولت
دارالفنون
دارالفنون نخستین مدرسه علوم جدید، در این محل بنیاد نهاده شد و نخستین پارک عمومی تهران (پارک شهر) نیز در این محدوده ساخته شد. شمس العماره که زمانی بلندترین ساختمان تهران بود، در محله ارگ استوار شد و نخستین موزه عمومی تهران و نیز تکیه دولت مهم ترین بنای مذهبی شهر نیز در این محدوده بر پا شد.
افغان ها پس از تصرف تهران در سمت شمال این محوطه پلی ساختند که در مقابل آن دروازه ای احداث شد که آن را ارگ نامیدند. ارگ تهران و برخی از ساختمان های درون آن ساخته دوران صفوی و زندیه است. این ارگ در زمان آغامحمدخان تقریباً در شمال تهران آن زمان قرار داشت و یک طرف آن به حصار شهر و طرف دیگرش متصل به شهر بود اما در سال های بعد و با توسعه شهر تهران و ایجاد خیابان های جدید، ارگ در نقطه مرکزی تهران قرار گرفت.
ارگ، این محله قدیمی پایتخت، در گذشته ای نه چندان دور وسعت محدودی داشت. در حقیقت وسعت این محدوده از ابتدای شکل گیری، تا سال ۱۲۸۵ هجری قمری که میدان توپخانه جدید در اراضی شمالی تهران قدیم شکل گرفت، ثابت ماند و در این سال به واسطه ایجاد میدان توپخانه جدید و احداث خیابان شرقی _ غربی باغ شاه، اراضی محله ارگ در ضلع شمالی گسترش یافت و منطبق بر خیابان و میدان سپه (امام خمینی فعلی) شد. نخستین تغییراتی که به واسطه شهرنشینی و توسعه شهری در محدوده ارگ تهران آغاز شد به نیمه دوم قرن سیزدهم هجری قمری بازمی گردد. نخستین طرح سامان دهی بافت شهری تهران در این محدوده، با پر کردن خندق های اطراف آن و احداث خیابان های جدید آغاز شد و به تدریج سبک های جدید معماری در کاخ های اطراف ارگ رونق پیدا کرد، تغییر شکل یافت. پس از پر کردن خندق اطراف ارگ، محل خندق و خاکریز به خیابان های جدید (ناصریه و جلیل آباد و جبه خانه) اختصاص یافت اما محل برج و باروی ارگ در زمره اراضی سلطنتی محسوب می شده و شاه این بخش اراضی را به نزدیکان خود بخشید. بسیاری از مالکیت های خصوصی موجود در لبه های ارگ در کنار خیابان های ناصر خسرو، ۱۵ خرداد و خیام به واسطه فروش جای حصار ارگ از سوی خانواده سلطنتی است. در یکی از این مدارک آمده است: «در زمان سلطنت محمد علی شاه اراضی پشت دیوار ارگ سلطنتی برای آن که دیوار گلی آن، به منظره زیبایی تبدیل شود به معرض فروش گذارده شده که خریداران پس از ابتیاع، مغازه و دکاکین بسازند.» این اراضی که از در اندرون تا جنب در شمس العماره امتداد داشت، به خانم معزز السلطنه و ملکه جهان و امیربهادر فروخته شد و هر یک از خریداران مشغول ساخت ساختمان شدند. در این هنگام کسی به نام منشورالسلطنه، به عدلیه عرض حال داد که این اراضی را مظفرالدین شاه به او واگذار کرده و بخشیده است. آثار پا بر جا از مجموعه تاریخی ارگ تهران، عمارت رادیو، کاخ دادگستری، قسمت اصلی کاخ دارایی، سر در قورخانه، ساختمان دارالفنون، ساختمان کلانتری ارگ، بانک ملی شعبه بازار، مسجد ارگ و ساختمان سابق وزارت کشور است.

(یا: اَرْک) شمال تهران قدیم، محل سکونت خانوادۀ سلطنتی در دورۀ قاجار. در دورۀ صفویان از چهار باغ که در جای پارک تیموری بنا شده بود، تشکیل می شد. شاه عباس و شاه سلطان حسین صفوی مدتی در آن جا اقامت داشتند. چنارهای کهن باغ از دورۀ شاه عباس باقی بودند و جنبۀ تقدّس یافته و به محل بست و پناه تبدیل شده بودند. در دورۀ کریم خان زند، پیرامون آن خندق و برج و بارو ساخته و به یک قلعه تبدیل شد. قلعۀ ارگ با دیوارهای قطور چینه ای و کنگره دار و دوازده برج نیمه هلال، به نیت دوازده امام، و سوراخ هایی برای دیده بانی و تیراندازی، محصور بود. در دورۀ آقامحمد خان قاجار در شمال غربی قلعه، گذرگاه و پلی به خارج ارگ احداث شد که بعدها به دروازۀ دولت شهرت یافت. در دورۀ ناصرالدین شاه به جای پل چوبی، دروازۀ باب همایون احداث شد و سردری متصل به عمارت بادگیر ساخته شد که هنوز باقی است؛ خندق شرقی قلعه پر شد و در جای آن خیابان ناصریه (ناصرخسرو) ایجاد شد؛ و در جنوب باغ روبه روی ایوان تخت مرمر، سردر عالی قاپو بنا شد. به قلعۀ ارگ باغ گلستان و عمارت درب خانه نیز می گفتند. محدودۀ قلعۀ ارگ، از شمال میدان توپخانه، از شرق خیابان ناصرخسرو، از جنوب خیابان پانزده خرداد و از غرب خیابان خیام امروزی بود. درباریان و اعیان و اشراف ازجمله کامران میرزا نایب السلطنه در آن منزل داشتند، سفارت روسیه و خانۀ سفیران کشور نیز در داخل ارگ سلطنتی بود. خیابان های داور، صوراسرافیل و باب همایون نیز در محدودۀ قلعه ارگ واقع بودند. خیابان صوراسرافیل (درب اندرون)، باغ را از شرق به غرب و خیابان باب همایون نیمه شمالی باغ را به دو بخش می کردند. از بناهای آن، دیوان خانه یا دفترخانه یا صندوق خانه، زرگرخانه، کلاه فرنگی، امامزاده های روح الله و نورالله، مدرسۀ نظام، مدرسۀدارالصنایع، دارالفنون، دولت خانه، کالسکه خانه، انبار غله، تکیۀ دولت و مسجد مهد علیا بود که در داخل ارگ قرار داشتند. ورودی قلعه ارگ در میدان ارگ بود و بین شهر قدیم تهران و ارگ، خندق عظیمی بود که در حدود سبزه میدان امروزی، روی آن برای رفت و آمد مردم یک پل چوبی زده بودند که به تخته پل شهرت داشت. در دورۀ ناصرالدین شاه، تغییرات دیگری در قلعه ارگ به وجود آمد. در دورۀ پهلوی، با تخریب برج و بارو و سردرها و دروازه ها نیز بناهای اندرونی، و ایجاد وزارت خانه های جدید مانند دارایی و دادگستری در جای آن ها، محدودۀ قلعۀ ارگ سلطنتی به حدود کاخ گلستان کنونی رسید.