سیف الدین امدی

سیف الدین آمدی. ابوالحسن علی بن ابی علی معروف بهسیف الدین آمِدی پزشک، فیلسوف و متکلم اهل سنت از برجسته ترین دانشمندان و فقهیان دوره عباسی است.
آثار فقهی و اصولی
احکام فی اصول الاحکام
ترجیحات
او در شهر آمِد که در دیار بکر در آناتولی شرقی واقع شده، زاده شده است. وی همچنین با شیخ اشراق شهاب الدین سهروردی دیدار و گفتگو داشته است و این به سبب سفرهای علمی بوده که وی در زمان خود داشته است. وی همزمان با خلیفه عباسی ناصر لدین الله و نیز صلاح الدین ایوبی می زیسته است. وی ابتدا پیرو مذهب حنبلی بوده است و پس از فراگیری فقه محمد ابن حنبل، رهسپار عراق می شود و پس از تکمیل فقه حنبلی نزد ابوالفتح نصر ابن فتیان، و استماع حدیث از ابن شابیل، دیری نگذشت که به مذهب شافعی گرایش پیدا کرد. در زمانی که آمدی در بغداد حضور داشته است در حلقه درس استاد شافعی، ابن فضلان شرکت می کند. به گفتهٔ برنارد وایس، آمدی فلسفه و علوم عقلی را به صورت خصوصی نزد معلمی در کلیسایی نزدیک بغداد مطالعه کرده است. پس از گرایش وی به فقه شافعی و کلام اشعری -که پیش از این با فلسفه آمیخته بود- با مخالفتها و اتهامات فراوانی (همچون روگردانی از شریعت و اشتغال به ظلمات فلسفه) روبرو می شودو در پی آن از مصر به سوریه می گریزد. هرچند در آنجا نیز در اواخر عمر -به دلیل صدور فرمانی از جانب والی دمشق مبنی بر ممنوعیت تدریس هر درسی جز تفسیر و حدیث و فقه- از تدریس علم کلام محروم گشت.
آثار وی را می توان در زمینه هایی چون فلسفه و کلام و فقه و اصول رده بندی کرد:

سیف الدین آمدی. رجوع شود به:آمدی، سیف الدین علی (آمد ۵۵۱ـ دمشق ۶۳۱ق)

[ویکی فقه] سیف الدین آمدی. آمِدی، سیف الدّین ابوالحسن علی بن ابی علی بن محمد بن سالم تَغْلِبی (یا ثَعْلَبی) (۵۵۱-۶۳۱ق/۱۱۵۶-۱۲۳۴م)، طبیب، فیلسوف، متکلم و اصولی، معاصر النّاصرلدین اللـه (۵۷۵-۶۲۲ق/۱۱۸۰-۱۲۲۵م) خلیفۀ عباسی است.
نخست قرآن مجید را فرا گرفت و کتابی در فقه بر مذهب امام احمد بن حنبل (۱۶۴-۲۴۱ق/۷۸۰-۸۸۵م) خواند. پس از آن به بغداد آمد و انواع قرائات قرآن کریم را فرا گرفت. آنگاه فقه حنبلی را نزد ابوالفتح نصر بن فتیان، معروف به ابن المَنّی (۵۰۱-۵۸۳ق/۱۱۰۸-۱۱۸۷م)، تکمیل کرد و به سماع حدیث از ابوالفتح عُبَیداللـه بن عبداللـه محمد بن شابیل (د ۵۸۱ق/۱۱۸۵م) پرداخت، ولی دیری بر نیامد که به مذهب شافعی گروید و با ابوالقاسم بن فضلان(واثق بن علی) (د ۵۹۵ق/۱۱۹۹م) مصاحبت کرد و نزد وی فنّ خلاف را آموخت و در آن براعت یافت. در جدل طریقۀ علمای پیشین و از آن جمله طریقۀ امام ابوالفتح اسعد بن محمّد ابن ابی نصر میهنی (د ۵۲۷ق/۱۱۳۳م) را حفظ کرد. آنگاه به شام رفت و در آن جا به تحصیل علوم معقول پرداخت و در آن علوم ورزیده شد، و چنان شد که «کسی در این علوم در زمانۀ او دانا تر از او نبود». پس از آن به مصر رفت و در محلۀ قرافه الصّغری، مجاور قبر امام شافعی به «اِعاده» (تکرار درس استادان) پرداخت و مدتی نیز در جامع ظافریِ قاهره به تدریس مشغول شد.